Product omschrijving
Deze ornamentale schijf, met afbeeldingen van slangen, werd veelvuldig gebruikt door de Alemannen tijdens de vroege middeleeuwen, van 500 tot 700 na Christus. In de Merovingische periode maakten dergelijke schijven een essentieel onderdeel uit van de vrouwenkleding binnen de Alemannische cultuur. De schijf is gemaakt van brons, met een contrasterend centraal gedeelte.De Alemannische schijfhanger heeft een diameter van 4,8 cm. Dit stuk is geïnspireerd door de slang, die al sinds de Bronstijd een belangrijke figuur is in de mythologie en de kunst binnen de Germaanse wereld. De slang symboliseerde zowel de terugkeer van het leven in de lente als de dood in de winter, en was nauw verbonden met oude vruchtbaarheidsrituelen.
De slang speelde ook een belangrijke rol in dodenrituelen, zoals te zien is in figuren zoals Nidhöggr, de slang die verbonden is met de Wereldboom, en de Midgardslang, die de wereld omhelst. Dit mythologische wezen komt voor in verschillende culturen, van Germaanse en Indo-Europese mythologieën tot Siberische sjamanisme, en symboliseert een diepe culturele en spirituele betekenis in verschillende beschavingen.
Draken waren de mythische variant van de slang en werden al in de vroegste mythes van de moderne mens opgenomen. Met de verspreiding van de mens migreerde ook de drakenmythologie over de hele wereld. Bij veel Indo-Europese volkeren spelen draken een prominente rol in hun mythologieën. In de Germaanse en later Vikingmythologie worden draken gezien als allesvernietigende monsters. Tegelijkertijd symboliseren ze het kwaadaardige beest dat door een held moet worden verslagen. Deze twee archetypes – de vernietiger en de tegenspeler van de held – versterken elkaar.
Het zonnekruis komt sinds de prehistorie voor in kunst en mythologie en symboliseert de centrale rol van de zon in het dagelijkse en spirituele leven. In rotstekeningen uit Alta en Bronstijdkunst op Bornholm wordt de zon afgebeeld met stralen en mogelijk maancycli. Objecten zoals de zonnewagen van Trundholm tonen de zon als een rijdende kracht, die overdag langs de hemel reist en ’s nachts door de onderwereld. In de late Bronstijd kreeg het zonnekruis ook een verband met wielen, wat de zon als voortbewegende, levenschenkende kracht benadrukte. Dit motief bleef geassocieerd worden met de Indo-Europese zonnecultus en werd later door het Christendom overgenomen in het 'Keltische kruis'.
