Anatomia średniowiecznego miecz

Anatomia średniowiecznego miecz składa się z różnych części, z których każda ma swoją funkcję. Miecze mają  ostrze i rękojeść, przy czym rękojeść jest podzielona na różne komponenty.

Najważniejszą częścią miecz jest ostrze. ostrze to część miecz, która służy do cięcia i kłucia. Ważne jest, aby ostrze była elastyczna, aby nie pękła podczas użycia.

Dzięki twardości boków ostrze ostrość jest zachowana, a końcówka jest przeznaczona do kłucia.

Ostrze ma wąskie przedłużenie, tak zwane tang. Tang jest używany do przymocowania ostrze do rękojeści.

Większość średniowiecznych mieczy ma rowek w długość ostrze, który nazywany jest zbrocze. zbrocze służy zarówno do usztywnienia ostrza, jak i jego odciążenia. Niektóre klingi są w kształcie rombu i mają centralne żebro zamiast rowka.

Pod ostrze znajduje się osłona lub jelce. Jest to granica między ostrze a rękojeścią. Funkcją jelce jest ochrona dłoni użytkownika, ponieważ zapobiega ześlizgiwaniu się dłoni użytkownika na nóż. Może być również używana do odpierania i odbijania uderzeń przeciwnika.

Pod jelce znajduje się rękojeść lub chwyt miecz. To miejsce, gdzie użytkownik umieszcza dłonie, gdy używa miecz. Rękojeść jest często wykonana z drewno, ale czasami także z stal. Aby zapewnić dobrą chwyt na rękojeści, jest zazwyczaj owinięta skóra.

głowica to powiększone okucie na końcu rękojeści. Pierwotnie było zaprojektowane, aby zapobiegać wyślizgiwaniu się miecz z rąk użytkownika. Waga głowica działa również jako przeciwwaga dla ostrze, co sprawia, że miecz jest łatwiejszy do obsługi. W zależności od konstrukcji miecz i stylu walki mieczem, głowica może być używany do uderzania przeciwnika.

Głowice występują w wielu różnych kształtach i mogą być ozdobione grawerunkami lub inkrustacjami.

Kliknij tutaj dla naszej kolekcji mieczy