Opis produktu
W Wysokim i Późnym Średniowieczu mnisi z zakonów nosili tabardę na tunika. Tabardę przymocowywano za pomocą pasek. Było to skromne ubranie noszone przez niższe klasy społeczne, takie jak chłopi i piechurzy. Tabarda służyła do ochrony odzieży pod nią przed zabrudzeniem podczas pracy.
Od dwunastego wieku rycerze nosili wierzchnie ubrania na swoich zbrojach płytowych. Według historyków noszenie biały surkot pochodzi z czasów krzyżowców, odbijało ciepło od zbroi płytowej. Później noszono również inne kolory. Od trzynastego wieku heraldyka rycerza była przedstawiana na surkot, aby można było rozpoznać heraldykę w walce.
Ta tabarda może być noszona jako proste ubranie dla mnichów, chłopów i piechurów, lub jako surkot na zbroję płytową. Można ją ewentualnie ozdobić własną heraldyką lub dostosować do krzyża zakonu rycerskiego.