zbroja rycerza (lub zbrojnego) wyglądał inaczej na przestrzeni średniowiecza. W tym blogu przedstawiamy przegląd wyposażenia gotyckiego rycerza z późnego XV wieku, aby pomóc Ci w wyborze własnego wyposażenia.

Późne średniowiecze były okresem wielkich wojen w całej Europie: wojna stuletnia między Anglią a Francją trwała od 1337 do 1453 roku, a włoskie miasta-państwa były w stałym konflikcie. Walki toczyły się również w Niderlandach: w XIV i XV wieku trwały wojny Hoekse i Kabeljauwse. Ta seria wojen domowych między dwiema frakcjami w holenderskim rządzie rozpoczęła się w połowie XIV wieku, ale zakończyła się dopiero w 1490 roku. Dwie główne strony, Hoeken i Kabeljauwen, od których pochodzi nazwa konfliktu, miały sojuszników poza Niderlandami, którzy często byli wciągani w ich wojny. Kabeljauwen byli związani z dynastią burgundzką i habsburską austriacką, natomiast Hoeken z francuskim delfinem. W związku z tym używany sprzęt wojenny był bardzo zróżnicowany i w tej serii konfliktów widziano różne charakterystyczne style zbroi.

W XV wieku wykształciły się wyraźne różnice regionalne w formach zbroi płytowej. W Świętym Cesarstwie Rzymskim rozwinięto styl gotycki, styl zbroi żebrowanej z wieloma ozdobami i spiczastymi kształtami. Styl ten był silnie inspirowany burgundzką modą, która była bardzo popularna w Europie Środkowej i Zachodniej.

zbroja w późnym XV wieku pokrywał całe ciało, z kilkoma miejscami, które nadal musiały być chronione kolczugą. Gotyckie zbroje były bardzo ściśle dopasowane do ciała, co dawało noszącemu dużą swobodę ruchów. Zbroje w tym stylu były znacznie lżejsze niż zbroje mediolańskie (włoskie), które często składały się z dużych, okrągłych kształtów i były noszone na pełnym kolczuga, czasami nawet z dodatkową kolczugą spódnica.

salada był charakterystycznym hełmem stylu gotyckiego. Na początku XV wieku hełm ten został opracowany we Włoszech, aby zastąpić basinet i szybko zyskał popularność w całej Europie. salada był noszony zarówno przez rycerzy, jak i zwykłych żołnierzy, w formie z lub bez wizjera. Hełm ten zakrywał tył, ale nie zakrywał podbródka i szyi z przodu. Dlatego Salada był noszony w połączeniu z obojczyk, aby je chronić. W późnym XV wieku rycerze mogli wybierać między rękawice z indywidualną ochroną palców lub „miteny pancerne”. Często było to kwestią osobistych preferencji.

Rok jest 1483. Roderick jest holenderskim rycerzem, który walczy w oblężeniu Utrechtu, będącym częścią późnego okresu konfliktów Hoeksche-Kabeljauwse. Jest lojalny wobec arcyksięcia Maksymiliana Austriackiego, który później zostanie cesarzem. Jako rycerz, Roderick nie ma dużego zdania na temat frakcji konfliktu, ale postrzega walkę jako bohaterską odskocznię od ciągłej politycznej walki o władzę, w której się znajduje.

Gdy nie nosi zbroi, Roderick nosi czarny koszulę, mi-parti spodnie i czapkę, pod którą buty do kostek. W przypadku, gdy musi być gotowy do założenia zbroja, nosi swoją arming dublet. 

W późnym średniowieczu krótkie ubrania dopasowane do ciała stawały się coraz bardziej popularne. Roderick nosi lekką czarną kurtkę, która kształtem przypomina coś pomiędzy koszulą a dublet.

Pod koniec XV wieku mężczyźni nosili spodnie, a osłony nóg (nogawice kolcze) były już mocno niemodne. Roderick nosi spodnie z klapą. Pod tym nosi swoje braies, średniowieczne majtki. Wiele ubrań z tego okresu noszono także w pół-na-pół wzorze kolorystycznym, znanym jako Mi-parti. spodnie, którą nosi Roderick, ma ten styl.

Ten typ kapelusza był noszony przez szlachtę i zamożnych mieszczan w późnym średniowieczu i wczesnej renesansie.

W XV wieku moda przeszła od długich, płynących szat do krótkich, dopasowanych ubrań. Mężczyźni zaczęli nosić doublets, które kończyły się wokół bioder, podkreślając klatkę piersiową i talię. Pełne spodnie również zaczęły stawać się coraz bardziej modne.

przeszywanica oferuje warstwę pikowanej ochrony pod kolczugą i zbroją płytową, ale był noszony samodzielnie przez biednych żołnierzy. Dzięki rozwojowi zbroja grube przeszywanicę stały się zbędne dla rycerzy, którzy zaczęli nosić cieńszą, lżejszą pikowaną wersję, która również pasowała do mody dnia, tzw. arming dublet. Do tej dopasowanej wersji przeszywanica można było przytwierdzać części zbroja, które dobrze przylegały do ciała.

We Włoszech arming dublet był nawet noszony jako zwykły strój przez cywilów i niemilitarną szlachtę, aby nadać wojowniczy wygląd, porównywalny z noszeniem butów bojowych lub odzieży z nadrukiem kamuflażu w naszych czasach. 

W XV wieku mężczyźni nosili spiczaste buty. Z biegiem czasu trend mody polegał na tym, by były one coraz dłuższe i bardziej spiczaste. Na polu bitwy forma podążała za funkcją i spiczastość buty była znacznie bardziej skromna, aby nie można było się o nie potknąć podczas walki.

Roderick nosi salada z obojczyk, kolczuga, napierśnik lub kirys, osłony rąk z naramiennikami, pancerz na nogi i rękawice z indywidualną ochroną palców.

Haubergon, kolczuga z krótkimi rękawami, zyskiwał na popularności w XV wieku z powodu rozwoju zbroi ramion. Włoscy rycerze używali pełnych kolczug do końca XV wieku, podczas gdy w Świętym Cesarstwie Rzymskim kolczuga dzielono na rękawy kolcze i kolczugowe płaszcze, aby zmniejszyć wagę. Roderick nosi na swoim arming dublet zestaw rękawy kolcze i kolczugową spódnica pod swoim kirys oraz pełne kolczuga, gdy nosi tylko napierśnik. Czy zdecydujesz się nosić haubergon, czy przymocować kawałki kolczugi do swojego arming dublet, zależy od reszty twojego zestawu i regionu, na którym opierasz swoją zbroja. 

Istnieją różne sposoby ochrony klatki piersiowej. Można wybrać ochronę tylko przodu za pomocą napierśnik lub nosić pełny kirys. Nie każdy zbrojny mógł sobie pozwolić na pełny kirys lub uważał go za potrzebny. Często piechurzy mieli tylko napierśnik, ponieważ oszczędzało to wagę, a ochrona pleców była mniej istotna podczas walki w formacji. Kawaleria preferowała kirys z płytą tylną, ale nie zawsze była ona potrzebna, gdy walczyli pieszo.

Roderick może zdecydować się na noszenie napierśnik w celu ochrony torsu. Jest on wykonany w stylu gotyckim i przeznaczony do połączenia z obojczyk lub gorget w celu zakrycia gardła.

Roderick może również wybrać pełny kirys, składający się z płyty piersiowej i tylnej. W tym okresie kirys miał również „tasety”, małe kawałki pancerza, które wisiały nad udem, aby dodatkowo je chronić.

W stylu gotyckim noszono niemal wyłącznie salada. Często łączono to z obojczyk w celu ochrony podbródka i szyi. Istnieje wiele możliwych kombinacji wyposażenia Rodericka, więc oto kilka opcji:

obojczyk chroni szyję i podbródek, jeśli nie jest dołączona do hełmu. Ten element zbroja był popularny zarówno wśród zwykłych żołnierzy, jak i men-at-arms, ponieważ łatwo go było łączyć z różnymi otwartymi hełmami, a także półzamkniętymi hełmami, takimi jak salada. 

Ten salada był hełmem, który noszono zarówno z wizjerem, jak i bez niego. Hełm miał zintegrowaną ochronę karku z tyłu, ale był otwarty z przodu. Dzięki temu hełm mógł być noszony zarówno samodzielnie, jak i z obojczyk / gorget. W piętnastowiecznym stylu gotyckim Świętego Cesarstwa Rzymskiego niemal wyłącznie noszono salada, zarówno przez zwykłych żołnierzy, rycerzy, jak i samego cesarza.

Pod koniec XV wieku istniały dwa rodzaje opancerzonych rękawic jako część zbroja: rękawice z indywidualną ochroną palców lub miteny pancerne. Pierwsze oferowały większą swobodę ruchu, podczas gdy drugie lepiej chroniły dłoń. Wybór, który z tych rodzajów rękawica użyjesz w swojej konfiguracji, należy do Ciebie.

pancerz na nogi noszony przez Rodericka składa się z ochrony górnej i dolnej części nogi w stylu gotyckim. Jest przymocowany do jego arming dublet za pomocą sznurków z agrafkami.

W XV wieku noszono również zbroje na stopy, znane jako trzewiki. To sprawiało, że długie okresy chodzenia w zbroja były znacznie cięższe, więc były często używane tylko przez kawalerię. To, czy zdecydujesz się nosić trzewiki, czy nie, jest kwestią osobistych preferencji.

Często arming dublet lub inny przeszywanica był wyposażony w punkty do przymocowania pancerza na dolną część ciała, ale nie zawsze tak było. Aby przymocować elementy na nogi i kolczugi do ciała, często noszono pas zbrojny.

Jako bronie Roderick używa topór bojowy na drzewcu i miecz długi.

Jako podstawowy broń Roderick używa swojej topór bojowy na drzewcu. topór bojowy na drzewcu była formą broń drzewcowa, która była używana przez ciężko opancerzonych rycerzy i zbrojnych. Przypominała halabarda, ale była często krótsza i miała młot bojowy na głowicy broń, podczas gdy halabarda często miała hak do zrzucania ludzi z konia lub nóg. Dzięki temu młotowi topór bojowy na drzewcu była lepiej przystosowana do walki z innymi ciężko opancerzonymi przeciwnikami.

W wyniku rozwoju w zbroja, rycerze i zbrojni zaczęli używać w XIV wieku mieczy dwuręcznych zamiast miecz i tarcza. Te długie miecze mogły być używane do cięcia i kłucia, ale miały również większy zasięg i mogły być używane z większą siłą niż miecze jednoręczne. W XV wieku, kiedy zbroje płytowe zostały rozwinięte do pełnego zbroja, zmienił się sposób produkcji długich mieczy, aby były skuteczne przeciwko opancerzonym przeciwnikom.

"miecz długi", którego używa Roderick, jest przykładem tego rozwoju. Ma bardzo cienkie ostrze, które ma na celu wbicie się w słabe punkty płytowej zbroi. Według często używanej klasyfikacji brytyjskiego historyka Michaela Oakeshotta, można je zaklasyfikować jako typ xviiib.

Wbrew temu, co myśli wiele osób, zbroje nie były przeznaczone do tego, aby uczynić noszącego je całkowicie nietykalnym. Pancerz zawsze był kompromisem między mobilnością a ochroną. Ten kompromis można dobrze zaobserwować w różnicy między zbrojami wojennymi a turniejowymi (wszystkie nasze zbroje to zbroje wojenne). Podczas turniejów noszono znacznie mocniejszy, ale mniej mobilny pancerz, aby jak najlepiej chronić noszącego przed uderzeniem lancą. Było to możliwe, ponieważ turnieje nie były przeznaczone jako widowisko, a nie jako walka na śmierć i życie. Na polu bitwy mobilność była znacznie ważniejsza, przez co zbroje wojenne oferowały mniejszą ochronę, ale były lżejsze i umożliwiały noszącemu znacznie swobodniejsze poruszanie się. 

Zbroje w historii nosili ludzie, którzy byli w pełni wyszkoleni i specjalizowali się w prowadzeniu wojen w okresie, w którym żyli. Można zauważyć, że ci ludzie podejmowali wiele decyzji między ochroną a mobilnością, które często sprowadzały się do funkcji i osobistych preferencji. Na przykład wielu piechurów nosiło mniej ochrony na dolnych partiach nóg, ponieważ było to wygodniejsze do maszerowania, ale kawaleria była często bardziej kompletnie opancerzona. Rycerze czasami wybierali ochronę dłoni za pomocą miteny pancerne, w których palce nie mogły się poruszać, ale czasami wybierali rękawice z indywidualnymi palcami. Zastanów się, co jest dla ciebie ważne i dostosuj swoje części i skład zbroja do własnych preferencji. 

Na średniowiecznych polach bitew tylko arystokracja nosiła zbroje wykonane w pełni na rozmiar. Reszta armii nosiła zbroje, które były zebrane lub przejęte od poprzednich właścicieli. Ci żołnierze dostosowywali te zebrane kawałki pancerza do swoich rozmiar i ozdabiali je, malując symbole religijne i heraldykę swojego władcy. Części zbroja, które sprzedajemy, nie są wykonane na rozmiar, ale są regulowane. Jako właściciel zbroja, regularnie zajmujesz się dostosowywaniem zbroja do swoich wymiarów, aby było jak najbardziej komfortowe. Możesz to zrobić, wydłużając paski, dodając paski, rozciągając części ramion i nóg oraz dodając sznurowadła.