Wojna stuletnia między Anglią a Francją trwała od 1337 do 1453 roku. Ten długotrwały konflikt miał wzloty i upadki dla obu stron, ale na początku XV wieku wydawało się, że Anglia osiągnęła zwycięstwo. W 1429 roku sytuacja wyglądała bardzo źle dla Francuzów: Anglicy i Burgundczycy przejęli duże części Francji i spierali się między sobą, kto obejmie tron. Francuski delfin (następca tronu) Karol VII  był przygnębiony swoimi stratami, a także nad częściami Francji, które wciąż posiadał, stracił chwyt. Nawet jego własni poddani szyderczo nazywali go „królem Bourges”, ponieważ rzadko opuszczał to miasteczko, podczas gdy jego wrogowie powoli zdobywali coraz większe części francuskiego lądu. W tym samym czasie, 17-letnia dziewczyna we francuskiej wiosce Domrémy słyszała głosy w swojej głowie i miała wizje aniołów i świętych, które mówiły jej, że Bóg powierzył jej świętą misję, aby Charles objął tron. Tą dziewczyną była Jeanne d'Arc, słynna kobieta dowódca francuskiej armii, która w ciągu zaledwie dwóch lat odwróciła losy wojny.

Po sprzeciwie kościoła i dworu Charlesa, udało jej się przekonać zrozpaczonego następcy tronu do swojej świętej misji. Otrzymała konia, zbroja i małą francuską armię pod swoim dowództwem, z którą szybko odniosła spektakularne zwycięstwa. Jej sukces podczas oblężenia Orleanu zainspirował nie tylko jej własne oddziały, ale także resztę francuskich armii. Charles został oficjalnie koronowany na króla Francji, podczas gdy jego wrogowie zostali odepchnięci. Jej przywództwo wprowadziło nową fazę wojny, w której Francja powoli zaczęła odzyskiwać ziemie zdobyte przez jej wrogów. Jej własne szczęście nie trwało jednak długo; gdy Jeanne została schwytana przez Burgundczyków i Anglików w 1430 roku i skazana na stos, Charles nic nie zrobił, aby jej pomóc. W 1431 roku została spalona jako czarownica mimo protestów jej towarzyszy i przeklęta przez kościół. Tak pozostało prawie 500 lat, aż w 1920 roku została oczyszczona z zarzutów przez kościół katolicki i ogłoszona świętą. Do dziś jest uznawana za jedną z największych francuskich bohaterów. 

Od XV wieku trwa wiele dyskusji na temat tego, jak łamała normy społeczne i przydzieloną kobietom pozycję. Było zamieszanie z powodu faktu, że na polu bitwy ubierała się jak mężczyzna i wydawała rozkazy mężczyznom; jej wrogowie przedstawiali ją przez to jako czarownicę. Sojusznicy i żołnierze Jeanne mniej zajmowali się „rolą”, którą przypisano jej jako kobiecie, a bardziej patrzyli na zwycięstwa, które odnosiła. Dla nich nie była „mężczyzną” ani „kobietą”, ale dowódcą, który podejmował działania, aby odzyskać Francję. Zarówno cywile, żołnierze, jak i szlachetni rycerze podążali za jej przywództwem bez wahania. Pomimo oficjalnego stanowiska kościoła, wiele ważnych postaci, takich jak arcybiskup Embrun, ryzykowało swoją pozycję, aby domagać się jej uniewinnienia. Niezrównany szacunek, jakim cieszyła się wśród swoich oddziałów i towarzyszy, był często opisywany przez jej współczesnych. 

W tym blogu przedstawiamy interpretację ubioru, wyposażenia i zbroja, które Jeanne d'Arc mogła nosić. Dzięki temu możesz samodzielnie stworzyć kompozycję opartą na jednej z najczęściej badanych (kobiet) postaci w historii. 

Dla stroju Joanny d'Arc istnieją dwie różne opcje: W młodości ubierała się zgodnie z kobiecą modą swoich czasów, ale gdy dowodziła francuską armią, nosiła również strój wojskowy (męski). To wywołało wiele kontrowersji, ponieważ Joanna d'Arc łamała tym wiele norm społecznych; podczas jej procesu miało to być nawet użyte jako dowód jej 'czarownictwa'. Wiele postaci w kościele, zarówno w jej czasach, jak i po jej spaleniu, argumentowało jednak, że jej męskie ubranie nie było powodem do jej prześladowania. Nie jest jasne, czy Joanna d'Arc miała specjalne powody do noszenia męskich ubrań, poza tym, że były one po prostu najbardziej praktyczne dla jej roli wojskowej. 

Pierwszy strój Joanny d'Arc składa się z cotehardie z halką, buty i pasek z sakiewką. To byłby prosty strój, który nosiła jako córka rolnika.

cotehardie była długą, płynną szatą, która była modna w późnym średniowieczu zarówno wśród kobiet, jak i mężczyzn. Ludzie woleli nosić jaskrawe kolory, w przeciwieństwie do tego, jak ten okres jest często przedstawiany. Jeśli mogli sobie na to pozwolić, ich ubrania były bogato zdobione, ale nawet bez zdobień ubrania w średniowieczu były bardzo drogie. Latem Joanna d'Arc nosiła cotehardie z krótkimi rękawami, ale model z długimi rękawami zimą.

Jeanne d'Arc nosi również halkę pod swoją cotehardie. Noszenie bielizny sprawiało, że średniowieczne ubrania mniej się brudziły od ciała i rzadziej wymagały prania, co powodowało, że mniej szybko się odbarwiały. 

Późnośredniowieczna Europa była głównie (katolicko) chrześcijańska. W tych burzliwych czasach uważano, że ważne jest być pobożnym, ponieważ śmierć mogła czaić się za każdym rogiem (memento mori). Różaniec został opracowany jako narzędzie dla zwykłych ludzi do odmawiania modlitw. Składał się z drewnianego krzyża z różnymi paciorkami, z których każdy symbolizował modlitwę. Średniowieczna wariant ‘Kartuzjański’, którego Jeanne d'Arc mogła używać, był szczególnie związany z Marią, matką Jezusa. Różaniec stał się bardzo popularny wśród zwykłych ludzi w XIV i XV wieku, ale był również często noszony przez żołnierzy na polu bitwy, aby móc się modlić lub odmawiać krótką modlitwę bez obecności kościoła w pobliżu.

W XIV i XV wieku noszono spiczaste buty. Z biegiem czasu stało się modą, aby były one coraz dłuższe i bardziej spiczaste. 

Militarny strój, który nosi Joanna d'Arc, składa się z chaperon, surcot lub arming dublet, osłony nóg i pasek z jej sztylet i miecz. Pobożna Joanna d'Arc nadal trzymałaby swój różaniec blisko siebie.

chaperon było średniowiecznym ubraniem, które pierwotnie miało służyć jako kaptur chroniący głowę przed deszczem i zimnem. W XIV wieku wśród szlachty i mieszczaństwa stało się modne noszenie chaperon jako rodzaju turbanu, przewracając go na drugą stronę.

Ten element odzieży wywodzi się z tabardu, który rycerze w poprzednich wiekach nosili na swoim uzbrojeniu, aby rozpoznawać się na polu bitwy, ale w XIV i na początku XV wieku był również noszony samodzielnie. Joanna d'Arc nosi ten element odzieży, aby być widoczną jako dowódca armii zarówno na polu bitwy, jak i w codziennym życiu.

Wiele ubrań w tym okresie było również noszonych w pół-na-pół wzorze kolorystycznym, znanym również jako Mi-parti. Ten model surkotu jest dostępny w różnych połowach, co pozwala na samodzielne mieszanie i dopasowywanie kolorów. 

Joanna d'Arc nosi również koszulę pod surkotem. Noszenie bielizny sprawiało, że średniowieczna odzież brudziła się mniej od ciała i wymagała rzadszego prania, co powodowało, że wierzchnia warstwa mniej szybko się odbarwiała. 

W XV wieku moda przeszła od długich, płynących szat do krótkich, dopasowanych ubrań. Mężczyźni zaczęli nosić dublet, który kończył się na biodrach i podkreślał klatkę piersiową oraz talię. Pełne spodnie również zaczęły być coraz bardziej modne. Joanna d'Arc nosiła ten strój nie tylko po to, by móc nosić swój zbroja, ale także by podkreślić swoją ważną pozycję jako kobieca przywódczyni armii.

przeszywanica oferuje warstwę pikowanej ochrony pod kolczugą i zbroją płytową, ale był noszony samodzielnie przez biednych żołnierzy. Dzięki rozwojowi zbroja grube przeszywanicę stały się zbędne dla rycerzy, którzy zaczęli nosić cieńszą, lżejszą pikowaną wersję, która również pasowała do ówczesnej mody, tzw. arming dublet. Do tej dopasowanej wersji przeszywanica można było przymocować części zbroi, które dobrze przylegały do ciała.

We Włoszech arming dublet był noszony nawet jako zwykłe ubranie przez cywilów i niemilitarną szlachtę, aby nadać wojowniczy wygląd, porównywalny do noszenia butów bojowych lub ubrań z nadrukiem kamuflażu w naszych czasach.

W XIV i na początku XV wieku mężczyźni nosili zazwyczaj osłony nóg (nogawice kolcze). Te długie pończochy były przymocowane do bielizny (braies) i zazwyczaj noszone pod długimi szatami. Joanna d'Arc nosi bieliznę z osłony nóg, aby móc nosić swoją zbroję.

W tym okresie następowało również powolne przejście do pełnej spodnie. To jest osobisty wybór, czy nosić nogawice kolcze czy spodnie.

Ludzie ze wszystkich warstw społecznych przyczepiali sakiewki i inne przedmioty użytkowe do swoich pasek. Myśląc o komponowaniu swojego stroju, zastanów się, co byłoby dla Ciebie ważne do zabrania w codziennym życiu jako Joanna d’Arc, jak Twój sztućce, ale także Twój miecz.

W XIV i XV wieku noszono szpiczaste buty. Z biegiem czasu trend mody polegał na tym, aby były one coraz dłuższe i bardziej szpiczaste. Na polu bitwy forma podążała za funkcją, a szpiczastość buty była znacznie bardziej skromna, aby uniknąć potknięcia się podczas walki.

Jeanne d'Arc była znana z tego, że prowadziła swoich ludzi na polu bitwy w pełnej zbroi. zbroja Jeanne d'Arc został dla niej wykonany na rozmiar i walczyła w nim: Istnieje wiele pierwotnych źródeł, które odnoszą się do faktu, że nie zdejmowała tego zbroja aż do zakończenia walki, mimo poważnych ran, jakie odniosła na polu bitwy. zbroja Jeanne d'Arc składa się z kirys, otwartego hełmu, pełnych osłon ramion i naramienniki oraz pancerza na uda.

Jeanne d'Arc nosi kirys, który chroni całe jej tors. W przeciwieństwie do wcześniejszych płyt piersiowych, takich jak te z Churburg zbroja, dolna część brzucha i biodra są pokryte artykułowanymi stalowymi płytami. Te mogą być również odłączone od kirys.

zbroja Joanny d'Arc jest często przedstawiany z otwartym hełmem, w naszej kompozycji ma on formę kapalin. W tym okresie otwarte hełmy były noszone, aby zapewnić lepsze pole widzenia i ułatwić wydawanie rozkazów. Robiono to głównie wtedy, gdy zagrożenie ze strony wroga nie było zbyt pilne, ale niektórzy dowódcy wojskowi preferowali otwarte hełmy na polu bitwy. Możesz sam wybrać, jaki hełm użyjesz w swojej kompozycji. Oto przykłady otwartych hełmów z tego okresu:

Jeanne d'Arc nosi duże naramienniki i dopasowany osłony rąk. Naramienniki chronią również jej obojczyk i są na tyle duże, że nie potrzebuje besagi do ochrony pach. osłony rąk mają dużą płytę, aby w pełni chronić łokieć i zapewnić swobodę ruchów. Oba są przymocowane do jej arming dublet za pomocą sznurówek.

Uda Jeana d'Arc są chronione zbroją płytową, ale jej podudzia pozostały niechronione w tej konfiguracji. Dzieje się tak, ponieważ preferuje większą mobilność, gdy nosi zbroja. 

Często arming dublet lub inny przeszywanica był wyposażony w punkty do mocowania pancerza na dolną część ciała, ale nie zawsze tak było. Aby przymocować nogawice i kolczugi do ciała, często noszono pas zbrojny.

Chociaż Jeanne d'Arc w naszej kompozycji sama nie nosi kolczuga, było to w tym czasie powszechnie stosowane przez wielu żołnierzy i rycerzy. Haubergon, czyli kolczuga z krótkimi rękawami, zyskiwał na popularności w XV wieku ze względu na rozwój zbroi na ramiona. Włoscy i francuscy rycerze używali pełnych kolczug aż do końca XV wieku, podczas gdy w Anglii i Świętym Cesarstwie Rzymskim kolczuga dzielono na rękawy kolcze i kolczugi, aby zmniejszyć ciężar.

Chociaż Jeanne d'Arc w tej kompozycji nie nosi rękawice, prawdopodobnie używałaby go na polu bitwy. To od Ciebie zależy, czy uwzględnisz to w swojej kompozycji. Oto, jakie byłyby współczesne rękawica:

Po otrzymaniu konia i zbroja do prowadzenia swojego wojska, Jeanne d'Arc zaoferowano również miecz, ale odmówiła, mówiąc, że Bóg już wybrał dla niej broń. Był to starożytny miecz z inskrypcją pięciu krzyży, który kazała odkopać za kościołem w wiosce Sainte-Catherine-de-Fierbois. Nikt oprócz Jeanne d'Arc nie wiedział, że ten miecz został tam pochowany, co spowodowało, że niektórzy z jej sojuszników podejrzewali ją o czary. W tej kompozycji wybraliśmy jednoręczny miecz, ale ponieważ miecz z Fierbois nigdy nie został jasno opisany, mógł to być również miecz długi. Na polu bitwy miała również broń drzewcowa jak włócznia lub gizarma (billhook).

Na jej pasek nosiła Jeanne d'Arc także sztylet tarczkowy, która została opracowana do wkładania w szczeliny płytowej zbroi, gdyby miała stanąć do walki z innym ciężko opancerzonym przeciwnikiem. W codziennym życiu ta sztylet była również używana przez zwykłe kobiety jako broń do samoobrony.

W przeciwieństwie do tego, co myśli wiele osób, zbroje nie były przeznaczone do uczynienia noszącego całkowicie nietykalnym. Zbroja była zawsze kompromisem między mobilnością a ochroną. Ten kompromis można dobrze zaobserwować w różnicy między zbrojami wojennymi a zbrojami turniejowymi (wszystkie nasze zbroje to zbroje wojenne). Podczas turniejów noszono znacznie mocniejsze, ale mniej mobilne zbroje, aby jak najlepiej chronić noszącego przed uderzeniem kopii. Było to możliwe, ponieważ turnieje nie były przeznaczone jako widowisko i nie stanowiły walki na śmierć i życie. Na polu bitwy mobilność była znacznie ważniejsza, co sprawiało, że zbroje wojenne oferowały mniej ochrony, ale były lżejsze i umożliwiały noszącemu znacznie swobodniejsze poruszanie się. 

Zbroje były w historii noszone przez osoby, które były w pełni wyszkolone i wyspecjalizowane w prowadzeniu wojny w okresie, w którym żyły. Można zauważyć, że te osoby podejmowały wiele decyzji między ochroną a mobilnością, które często sprowadzały się do funkcji i osobistych preferencji. Na przykład wielu piechurów nosiło mniej ochrony na dolnych częściach nóg, ponieważ było to wygodniejsze podczas marszu, ale kawaleria była często bardziej w pełni opancerzona. Rycerze czasami decydowali się na ochronę dłoni za pomocą miteny pancerne, w których palce nie mogły się poruszać, ale czasami wybierali rękawice z indywidualnymi palcami. Zastanów się, co jest dla Ciebie ważne i dostosuj swoje części i skład zbroja do własnych preferencji. 

Na średniowiecznych polach bitew tylko arystokracja nosiła w pełni na rozmiar wykonane zbroje. Reszta armii nosiła zbroje, które były zbierane lub przejmowane od poprzednich właścicieli. Ci żołnierze dostosowywali te zebrane elementy pancerza do swojego rozmiar i ozdabiali je, malując na nich symbole religijne oraz heraldykę swojego władcy. Części zbroja, które sprzedajemy, nie są wykonane na rozmiar, ale są regulowane. Jako właściciel zbroja regularnie zajmujesz się dostosowywaniem zbroja do swoich wymiarów, aby było jak najbardziej komfortowe. Możesz to zrobić, wydłużając paski, dodając paski, rozciągając elementy ramion i nóg oraz dodając sznurowadła.