Uzyskaj wygląd: rzymski auxilia

Choć legiony często postrzegane są jako kręgosłup armii rzymskiej, nie mogły funkcjonować bez auxiliae. Te wojska pomocnicze składały się z nie-rzymskich obywateli, często pochodzących spoza imperium, i oferowały wsparcie z umiejętnościami specjalistycznymi, takimi jak lekka kawaleria i łucznicy. Rekrutowani spośród peregrini (wolni od praw obywatelskich), auxilia były używane w innych prowincjach niż ich region pochodzenia, aby zapobiegać powstaniom i promować romanizację. Pod rządami cesarza Klaudiusza auxilia zyskały większy status: żołnierze otrzymywali obywatelstwo rzymskie po 25 latach służby, a ich dowódcy byli wybierani spośród stanu rycerskiego. To zwiększyło prestiż i integrację tych jednostek w armii.

Do II wieku n.e. auxilia były równie liczne jak legiony i kluczowe dla armii. Oferowały nie tylko siłę militarną, ale także mobilność społeczną: żołnierze otrzymywali zakwaterowanie, wyżywienie i zwolnienie z podatków, co czyniło życie atrakcyjnym, zwłaszcza dla biednych rolników. W ciągu III i IV wieku coraz więcej barbarzyńskich sojuszników było przyjmowanych jako foederati, czasami z własnymi przywódcami na czele. Reformy pod rządami Dioklecjana i Konstantyna I podzieliły armię na trzy rangi (palatini, comitatenses i limitanei), przy czym stare jednostki auxilia zostały włączone do wszystkich warstw. Po przyznaniu ogólnego obywatelstwa w 212 r. n.e. formalne różnice między legionistami a żołnierzami auxilia zniknęły, co uczyniło ich rolę w armii rzymskiej zarówno militarnie, jak i społecznie niezbędną.

W tym blogu opisaliśmy strój żołnierza oddziałów pomocniczych.

Możesz znaleźć inny strój żołnierza pomocniczego w tym blogu

Coolus, w języku niemieckim często nazywany hełmem typu Hagenau, to rodzaj starożytnego rzymskiego hełmu używanego przez rzymską armię podczas późnego i wczesnego Cesarstwa Rzymskiego. Nazwa pochodzi od miejsca pierwszego odkrycia, Coolus, miasta w północno-wschodniej Francji. Te hełmy były używane od I wieku p.n.e. do I wieku n.e.

Hełm był zazwyczaj wykonany z brązowy, chociaż niektóre były z żelazo. Składał się z czaszy w kształcie miski z osłoną czoła, osłoną karku i policzkami. Często posiadał guzik na grzebieniu, do którego noszący mógł przymocować pióropusz.

Replika, którą nosi nasza pomocnicza jednostka, jest repliką znaleziska w Haltern w Niemczech. Oryginał pochodzi z początku I wieku n.e. i ma mniejszą płytkę karkową niż hełmy z późniejszych okresów.

lorica hamata była kolczuga, kolczugą, która była najważniejszym typem zbroja dla rzymskiego żołnierza od III wieku p.n.e. do końca Cesarstwa Rzymskiego. Prawdopodobnie została przejęta od plemion galijskich w okresie republikańskim i była noszona zarówno przez legionistów, jak i oddziały pomocnicze. Hamata składała się z naprzemiennie nitowanych i tłoczonych pierścieni, a długość wahała się od długości biodra do tuż powyżej kolana. Ze względu na elastyczność wielu żołnierzy wolało ją od lorica segmentata, która została opracowana w I wieku n.e.

Pod lorica hamata można było nosić przeszywanica lub subarmalis dla dodatkowej ochrony przed tępym urazem. Nie znaleziono jednak śladów organicznego tworzywo na oryginalnych fragmentach rzymskich kolczug.

włócznia (hasta) oddziałów pomocniczych była na tyle lekka, aby można ją było rzucać, ale na tyle ciężka, aby można nią było kłuć.

Kolumna Trajana i kolumna Marka Aureliusza wyraźnie pokazują oddziały pomocnicze, zarówno piechotę, jak i kawalerię, noszące płaskie, owalne tarcze.

Spodnie zostały wprowadzone do armii rzymskiej przez 'barbarzyńskie' oddziały pomocnicze, które nosiły je jako ochronę przed zimnem. Spodnie były wykonane z wełny i były idealne na kampanie w północnych regionach. Projekt tych spodnie oparty jest na znaleziskach z Thorsberg w Niemczech, datowanych na III lub IV wiek naszej ery. Podobne spodnie znaleziono także w Damendorf.

Na spodnie nosili oddziały pomocnicze krótką tunika, która mogła mieć różne kolory, a czasami także płaszcz dla utrzymania ciepła.

Cingulum lub balteus był pasek, który służył do zawieszania różnych elementów wyposażenia. Był wykonany z skóra i często zdobiony metalowymi okuciami.

Caligae były standardowymi sandałami noszonymi przez rzymskich legionistów i oddziały pomocnicze. Podeszwa składała się z kilku warstw skóra i miała około 20 mm grubości. Była wzmocniona podkówkami. Górna warstwa była wykonana z jednego kawałka skóra i zszyta przy pięcie. Dzięki otwartej konstrukcji można było je nosić podczas przekraczania strumieni i rzek, a dla ciepła żołnierz mógł nosić skarpety (undones). Jest prawdopodobne, że caligae prawie nigdy nie były naprawiane i były wyrzucane, gdy wykazywały oznaki zużycia.

Caligae są oparte na oryginałach z początku lat 70. do połowy lat 80. naszej ery.