W tym blogu informujemy o różnych typach kolczug dostępnych oraz o ich zastosowaniach. Ale najpierw krótko przyjrzymy się historii kolczuga. Oczywiście, żaden blog o kolczuga nie jest kompletny bez wzmianki o tym, co noszono pod kolczuga. Omówimy to w kontekście różnych okresów historycznych. 

Kolczugi, lub po prostu kolcze, to rodzaj zbroja, który składa się z małych metalowych pierścieni połączonych ze sobą w wzór tworzący strukturę siatki. Ten zbroja był powszechnie używany w kręgach wojskowych od III wieku p.n.e..

Kolczugi są wykonane z tysięcy luźnych pierścieni splecionych ze sobą. Historycznie, pierścienie były zamykane nitami o okrągłym lub klinowym kształcie. 

Standardowe nazwy dla europejskich kolczuga pochodzą z francuskiego: nagolenniki nazywane są nogawice kolcze, czepce kolczy to mail coif, a rękawice to mitons. kołnierz z kolczugi, która wisi na hełmie, nazywa się camail lub kołnierz kolczy. Koszula z kolczugi nazywana jest kolczuga, jeśli sięga do kolan, a haubergeon, jeśli sięga do połowy uda. Te nazwy również w miarę możliwości wykorzystaliśmy w naszym asortymencie. 

Historycznie kolczugi były zawsze nitowane. Ochrona, jaką zapewnia kolczuga, zależy od wewnętrznej średnicy pierścieni 9mm-6mm. W historycznych kolczugach czasami wybierano pierścienie o mniejszej średnicy wewnętrznej na bardziej wrażliwe części, takie jak przód szyi. Większość kolczug była wykonana w splot 1:4 . Oznacza to, że 1 pierścień jest połączony z 4 innymi pierścieniami. Nitowane kolczugi zapewniają ochronę przed cięciami bronie, takimi jak miecze, noże itp. Ponadto kolczugi do pewnego stopnia chronią przed pchnięciami włóczni, strzał itp. Jednak przeciw dobrze wymierzonym ciężkim pchnięciom kolczugi oferują mniejszą ochronę. Również przeciw topory i pałko- & broniom obuchowym kolczugi oferują mniejszą ochronę niż pancerz płytowy. Według badań szkieletów znalezionych na polach bitew Visby na Gotlandii, większość szkieletów miała obrażenia na mniej dobrze chronionych nogach. Chociaż kolczuga oferowały znaczną ochronę, mogły zostać przebite przez konwencjonalne bronie innego rycerza, zwłaszcza w wyniku postępu technologicznego na przestrzeni czasu.

Elastyczność kolczuga oznaczała, że uderzenie często raniło noszącego, co mogło prowadzić do poważnych stłuczeń lub złamań, a także oferowało słabą ochronę przed urazami głowy. Wojownicy w kolczuga często nosili oddzielne hełmy nad swoimi kaptury kolcze dla ochrony głowy. Również tępe bronie, takie jak maczugi i młotki bojowy, mogły ranić noszącego przez siłę uderzenia, bez przebijania zbroja; zazwyczaj nosili miękką ochronę, taką jak przeszywanica, pod kolczuga. 

Kolczugi ważą około 7 do 15 kg.  Gdy po raz pierwszy trzymasz kolczuga, zauważasz, że jest ciężki. Ale kiedy już go nosisz, zauważasz, że nie ogranicza twojej mobilności. Z kolczuga możesz z łatwością biegać. Były noszone podczas kampanii również ‘s w nocy podczas snu. Zwłaszcza jeśli zapniesz kolczuga wokół talii za pomocą pasek, to kolczuga ledwo ogranicza twoją swobodę ruchu. 

Najstarsze znane kolczugi zostały znalezione w grobie celtyckiego wodza w Horný Jatov na Słowacji oraz w  Ciumești w Rumunii z III wieku p.n.e. Etruskowie również używali wariantów kolczug. Możliwe, że kolczuga została rozwinięta z zbroja łuskowa. Kolczuga jest konkretnie wspomniana w Aweście, świętych tekstach zaratusztrianizmu, perskiej religii założonej przez proroka Zoroastra w V wieku p.n.e. 

Istnieją różne dowody na rzymską kolczugę. Możliwe, że kolczuga została wprowadzona w III wieku p.n.e. podczas konfliktów z Celtami w Rzymie. lorica hamata była używana zarówno przez legionistów, jak i oddziały pomocnicze. Pierwsze udokumentowane użycie miało miejsce podczas rzymskiego podboju Hiszpanii.

lorica hamata był bardzo popularny wśród legionistów. Prefencje do niego mieli również centurionowie. Były jednak drogie w produkcji, dlatego początkowo tylko najbogatsi legioniści mogli sobie pozwolić na lorica hamata. Później, około I wieku p.n.e., stał się bardziej powszechny, gdy generałowie zaczęli bardziej finansować wyposażenie swoich legionistów. Wczesne cesarstwo rzadko przedstawiało cesarzy w lorica hamata lub lorica squamata (zbroja łuskowa). Jednak w późniejszym cesarstwie takie przedstawienia były częstsze. W pierwszym wieku naszej ery lorica hamata zaczęła być stopniowo zastępowana przez lorica segmentata. Mimo to lorica hamata pozostała popularna wśród legionistów w drugim wieku. W czwartym wieku lorica hamata została ponownie wprowadzona jako jedyne standardowe opancerzenie. 

Gdy mówimy o kolczugach ze starożytności, zazwyczaj używa się nazwy lorica hamata. Podczas gdy również Celtowie i na przykład Macedończycy używali tego samego typu kolczuga.  

Historycy nie są zgodni co do tego, co noszono w starożytności pod kolczuga. Możliwe, że w starożytności noszono gruby wełniany tunika lub pikowany tunika pod lorica hamata. Możliwe jest również, że subarmalis był noszony pod lorica hamata. 

Historycy nie są zgodni co do tego, czym dokładnie była karolińska kolczuga. Ze względu na brak znalezisk archeologicznych i zależność od sztuki i literatury, niektórzy uważają, że była to długa, ciężka skórzana kurtka z metalowym pancerzem łuskowym, podczas gdy inni wierzą, że była to po prostu dłuższa, cięższa kolczuga. Bez dodatkowych dowodów pozostaje to tematem debaty. W szwedzkim Valsgärde znaleziono germańskie hełmy z okresu 610–635 n.e. z kolczugami.

W Skandynawii znaleziono różne fragmenty i kompletne kolczugi, które można przypisać wikingom. W znanym grobie  Gjermundbu w Haugsbygd znaleziono pełny kolczuga (haubergeon). Wikingowie rzadko dawali zbroje jako dary grobowe, w przeciwieństwie do swoich germańskich przodków z okresu Valsgärde. Możliwe, że tylko niewielka liczba Wikingów mogła sobie pozwolić na ten sprzęt. W grobie łodziowym w Hjortspring znaleziono kilka kolczug. Istnieją różne bizantyjskie i anglosaskie wzmianki, że Wikingowie nosili kolczugi. kolczuga nazywany jest również „byrnie”, co pochodzi od staronordyjskiego słowa brynja.

Zarówno Wikingowie, jak i inne ludy wczesnego średniowiecza prawdopodobnie używali zarówno kolczuga, jak i haubergeon. 

Nie ma dowodów na to, że Wikingowie nosili przeszywanica pod swoim kolczuga. Możliwe, że nosili grubą wełnianą tunika, która mogła składać się z kilku warstw pod swoim kolczuga. 

Pierwsze europejskie literackie wzmianki o słowie "kolczuga" można znaleźć w XII-wiecznym starofrancuskim i anglonormandzkim, gdzie było zapisywane jako maille, maile, male lub inne warianty. W średnioangielskim zmieniło się to na mailye, maille, maile, male lub meile . Standardowe nazwy dla europejskich kolczuga pochodzą z języka francuskiego. Historycznie nazywa się to maliën mail, a nie chainmail. Jednak na całym świecie używa się terminu chainmail. Na tkaninie z Bayeux, która została stworzona na cześć Bitwy pod Hastings w 1066 roku, wielu normańskich rycerzy nosi maliënkolders.

W późniejszych manuskryptach z XII-XIV wieku często przedstawiani są rycerze w maliënkolders. W XIII-wiecznej Biblii Maciejowskiego rycerze w maliënkolders są wyraźnie widoczni. Około tego czasu Kolczuga była częścią standardowego wyposażenia europejskiego rycerstwa.

Na tkaninie z Bayeux normańscy rycerze wydają się nosić wyłącznie maliën kolczugi z rozcięciem dla jeźdźca pośrodku. Prawdopodobnie Normanowie nie nosili oddzielnych maliëncoifs, lecz coif i kolczuga stanowiły jedną całość. Nie ma dowodów, że Normanowie nosili przeszywanicę pod swoimi maliënkolders. Prawdopodobnie nosili również grube wełniane tuniki, które mogły składać się z różnych warstw pod swoimi kolczuga.

Od XII wieku manuskrypty coraz częściej pokazują użycie oddzielnych maliëncoifs. Od tego okresu widzimy również, że pod maliën /  kolczuga noszone są przeszywanicę. 

Od drugiej połowy XIV wieku kolczugi były coraz częściej zastępowane przez części z płyt stalowych zbroja. W tym czasie rozwijały się uzupełnienia kolczugowe. Te części kolczugi były używane do ochrony otworów w zbroja, ale pozwalały noszącemu nie zakładać pełnej kolczuga pod zbroja. W tym okresie wprowadzono także małą kolczuga (haubergeon). Była ona używana aż do XVI wieku. Jej dużą zaletą było to, że można ją było łatwo założyć i mogła pełnić funkcję pierwszej zbroi w przypadku bezpośredniego ataku. 

To zależy od Twoich potrzeb, jaki typ kolczuga najlepiej do Ciebie pasuje. W naszej ofercie dostępne są różne typy kolczug i części, począwszy od nienitowany łagodnych stal i aluminium po całkowicie nitowane 6mm. Przejdziemy przez wszystkie dostępne możliwości.

Historyczne kolczugi były zawsze nitowane. Dlatego w tej części bloga omówimy wszystkie opcje nitowanych kolczug.

Nie każda kolczuga z historii była wykonana w ten sam sposób. Dlatego oferujemy różne typy kolczug z różnymi formami pierścieni, średnic wewnętrznych i różnymi typami nitów. 

W przeciwieństwie do nowoczesnych kolczug, pierścienie kolczug nie były uniwersalnie płaskie. Nie były też tak okrągłe jak obecnie. Pręty stal były spłaszczane młotkiem i były więc półpłaskie. Obecnie taka kolczuga mogłaby kosztować tysiące euros. Dlatego oferujemy opcję kolczug z okrągłymi lub płaskie pierścienie. 

Od drugiej połowy XIV wieku zaczęto eksperymentować z wykonywaniem kolczug (i części) nitowanych z nity w kształcie klina. W XV i XVI wieku stosowano oba typy nitów. 

Nie każdy kolczuga z historii jest wykonany z tego samego typu średnicy pierścienia. Wiele jest jednak wykonanych z pierścieni o wewnętrznej średnicy 6 mm. Kolczugi z tą średnicą wewnętrzną mają tę zaletę, że zapewniają lepszą ochronę przed pchnięciami i są lżejsze niż kolczugi z pierścieniami o większej średnicy wewnętrznej. Ten typ średnicy wewnętrznej sprawia, że produkcja kolczuga jest bardziej pracochłonna. W rezultacie te kolczugi są droższe. Zasadniczo do rekonstrukcji historycznych lub edukacji historycznej na całym świecie używa się kolczug z pierścieniami o wewnętrznej średnicy 8 lub 9 mm. 

Historycznie rzecz biorąc, nie każdy pierścień był nitowany. Mieszane nitowane kolczugi są wykonane z pierścieni kolczugowych, które są zamknięte za pomocą nitu, oraz całkowicie zamkniętych pierścieni kolczugowych. Zaletą tej konstrukcji jest to, że kolczuga jest mocniejszy i tańszy niż gdyby każdy pierścień był indywidualnie nitowany. Istnieje kilka wariantów mieszanych nitowanych kolczug.

Historycznie rzecz biorąc, nie każda kolczuga była wykonana z mieszanych nitowanych pierścieni. Dlatego oferujemy również kolczugi, w których każdy pierścień jest nitowany.

Nie każdy potrzebuje drogiej repliki kolczuga. Dlatego opracowano różne tańsze opcje, aby na przykład poprawić komfort noszenia.

Nienitowany kolczugi są znacznie tańsze niż nitowane kolczugi. Powodem tego jest to, że nie trzeba nitować, aby je wykonać. Te kolczugi są idealne dla początkujących, na festiwale, do LARP lub fantasy, gdzie nitowana kolczuga jest zbędna. 

W naszej ofercie znajdziesz dwa różne typy nienitowany kolczug. 

Jeśli chcesz zaoszczędzić na wadze, na przykład na planie filmowym lub podczas LARP, to aluminium kolczugi są idealne. Te kolczugi wykonane są z nitowanych pierścieni i wyglądają więc realistycznie jak historyczne oryginały. Jednak waga została zredukowana czasami nawet o 1:3. 

https://www.celticwebmerchant.com/nl/aluminium-malienkolder-john-geklonken.html

Jako dalszy rozwój aluminium kolczug, opracowano kolczugi, które są wykonane z mieszanki aluminium i guma pierścieni. guma pierścienie sprawiają, że kolczuga jest elastyczna, a oba rodzaje pierścieni czynią kolczuga jeszcze lżejszą niż aluminium kolczuga.

Jaki typ kolczuga jest dla Ciebie najbardziej odpowiedni, zależy od Twoich wymagań, którym kolczuga musi sprostać. Oczywiście jako specjaliści zawsze jesteśmy dostępni, aby pomóc Ci w dokonaniu właściwego wyboru.