Pogańska symbolika: Kult konia

Od Pegaza po Eponę i Sleipnira: Konie są szeroko czczone i ubóstwiane w Indo-Europejskich kulturach. W tym blogu omawiamy różne przykłady indo-europejskiego kultu koni.

Ta opowieść jest nierozerwalnie związana z udomowieniem konia. Chociaż nie jest pewne, kiedy to miało miejsce, prawdopodobnie było to około 4800 p.n.e..

Ludy Proto-Indo-Europejskie, które zamieszkiwały stepy pontyjsko-kaspijskie, początkowo prawdopodobnie trzymały konie jako zimowe pożywienie. Później nauczyli się jeździć konno i używali zwierząt do ciągnięcia wozów. Od tego momentu horyzont tych ludów znacznie się poszerzył. 

Przeczytaj więcej o tym rozwoju w tym blogu.

Około 3000 p.n.e. Proto-Indo-Europejczycy migrowali z stepów pontyjsko-kaspijskich do Europy. W ten sposób położyli podstawowy dla kultur takich jak Wikingowie, Rzymianie, Grecy i Keltowie.

Jazda konna była rewolucyjnym rozwojem. Dzięki temu koń zdobył swoją rolę w mitologiach i religiach pogańskich.

W niektórych kulturach kult koni był kojarzony z zoofilią. Możliwe, że nie dochodziło do rzeczywistego współżycia z koniem, lecz była to symboliczna wzmianka. Ponadto w tym blogu mowa jest o składaniu koni w ofierze. 

Staramy się przedstawić jak najbardziej reprezentatywny obraz kultu koni, przy czym musimy wspomnieć o tych aspektach. Zdecydowanie odcinamy się od wszelkich form znęcania się nad zwierzętami. 

Kultura Samara (około 5000 p.n.e.) była kulturą na północnej granicy strefy stepowej, skąd później wyemigrowali mówcy proto-indoeuropejskiego. Nie ma dowodów na to, że jeździli konno, ale w ich grobach znaleziono wiele przedmiotów przedstawiających konie. Ponadto ludzi chowano z końmi; często tylko z głową i nogami. Nie jest pewne, czy te konie były już udomowione, ale na pewno były używane dla mięsa. Konie, podobnie jak bydło i owce, były dawanymi w darze grobowym.

Między 4200 a 4000 p.n.e. pojawiły się nowe tradycje pogrzebowe w kulturze Suvorovo wokół delty Dunaju. Chowali swoich zmarłych z polerowanymi kamieniami maczugi w kształcie głów końskich i koralikami z końskich zębów. Podczas wykopalisk w Sredni Stog II i Dereivka nad Dnieprem, duża część znalezionych kości zwierzęcych pochodziła od koni, co sugeruje, że konie były przynajmniej udomowione i możliwe, że używane do jazdy. Ich symboliczna i praktyczna wartość w ten sposób rosła.

Konie stały się centralnymi zwierzętami ofiarnymi w religii Proto-Indoeuropejczyków. Królewskie rytuały często skupiały się na wielkich ofiarach z koni, takich jak ofiarowanie biały konia symbolizującego słońce. Ten rytuał słoneczny łączył króla z płodnością ziemi, gdzie król był postrzegany jako uosobienie ziemi. 

Według religioznawcy Mircei Eliade ofiara z konia miała pierwotnie kosmiczne znaczenie, gdzie koń był kojarzony z niebiańskim bogiem *Dyḗus ph₂tḗr i kosmosem. Ofiara przedstawiała symboliczne odrodzenie i odnowienie świata.

W kulturze Majkop (3700-300 p.n.e.) i kulturze Jamna (3300-2600 p.n.e.) przywódcy byli czasami chowani z wozami. Był to również symbol statusu, dzięki wynalezieniu koła ludzie mogli budować wozy i byli bardziej mobilni. Dzięki temu mogli łatwiej paść swoje stada. Podobnie jak koń, wóz był symbolem słońca.

Tradycja chowania potężnych ludzi z końmi i/lub wozami była kontynuowana przez wiele innych kultur indoeuropejskich, w tym Celtów, ale także przez kulturę Sintashta (2200-1900 p.n.e.) z południowego Uralu. W grobach Sintashta, takich jak Sintashta Mogila, ofiarowano dużą liczbę koni. Ta kultura mogła odegrać kluczową rolę w rozwoju rydwanu, którego najstarsze egzemplarze znaleziono w grobach Sintashta około 2000 p.n.e. Rydwan, podobnie jak koń, był symbolem słońca.

Ludzie z kultury Sintashta prawdopodobnie mówili w języku protoindoirańskim, będącym odgałęzieniem języka indoeuropejskiego. Ich przodkowie wyemigrowali z pasterzami stepowymi do Europy, a następnie, jako odgałęzienie kultury ceramiki sznurowej, skierowali się na wschód. 

Od Uralu ich potomkowie wędrowali dalej na południe, osiedlając się w Persji i Indiach. W Indiach powstała w ten sposób cywilizacja wedyjska, a religia wedyjska jest podstawowy współczesnego hinduizmu.

Ashvamedha było rytuałem wedyjskim w Indiach, mającym na celu podkreślenie suwerennej władzy króla i osiągnięcie duchowego oczyszczenia. Rytuał, rozpoczynający się wiosną, miał na celu przywołanie płodności i pomyślności. Centralnym elementem był biały ogier, tzw. 'koń słoneczny', symbolizujący siłę i kosmiczny porządek.

Koń miał przez rok swobodę wędrowania, eskortowany przez strażników króla. Symbolizował w ten sposób roczny cykl słońca. Jeśli koń wszedł na terytorium innego władcy, uznawano to za uzasadniony powód do zajęcia tego kraju. 

Po roku koń był sprowadzany z powrotem. Po różnych rytuałach kapłani składali konia w ofierze. Królowa spędzała noc z martwym koniem. Następnie mięso było przygotowywane i rozdawane jako znak pomyślności.

Różne źródła sugerują, że królowa podczas tej nocy odbywała stosunek seksualny z koniem; lub wykonywała inne rytualne czynności. Nie jest jasne, czy rzeczywiście miało to miejsce, czy było to jedynie symboliczne działanie, mające podkreślić płodność kraju i królestwa.

Biały koń z Uffington, zlokalizowany w Zjednoczonym Królestwie , jest wykonany w Późnej Epoka brązu (1000-700 p.n.e.). Jest to stylizowana figura konia, wykonana poprzez wypełnienie głębokich rowków białą kredą. Dokładny cel tego dzieła sztuki nie jest jasny. Możliwe, że był to symbol lokalnego celtyckiego plemienia. Joshua Pollard sugeruje, że koń ten mógł być również symbolem słońca, ponieważ słońce podczas przesilenia zimowego zdaje się przechodzić nad koniem.

W kilku sanktuariach w Galii i na Wyspach Brytyjskich konie były pochowane w całości. Kilka południowych brytyjskich plemion również chowało konie i psy w magazynach zbożowych.

W północnych Włoszech znaleziono cmentarz z III do I wieku p.n.e., gdzie kilku zmarłych zostało pochowanych z końmi, w przypadku młodego mężczyzny kilka kości, w przypadku kobiety w średnim wieku całego konia i kości czterech innych koni.

W Galii znaleziono dwa „masowe groby” koni, w Villedieu-sur-Indre i w Gondole.

Odkrycie w Villedieu-sur-Indre składa się z 28 kompletnych szkieletów dorosłych ogierów. Leżały na prawym boku, z twarzami skierowanymi na południe. Tuż obok znaleziono również dwa psy, z twarzami skierowanymi na zachód. Datowanie radiowęglowe wskazuje, że zostały pochowane gdzieś pomiędzy 100 p.n.e. a 100 n.e. To jest okres, w którym Rzymianie podbili Galię.

Odkrycie w Gondole było tuż obok wejścia do oppidum (umocnionej osady) Averni. Tutaj pochowano 8 mężczyzn z końmi. Ci mężczyźni również patrzyli na południe. Kim byli, jest niejasne, zostali pochowani bez darów grobowych, a ich szkielety nie wykazują śladów traumy.

Oprócz tego, że Celtowie czasem byli pochowani z końmi, osoby o wysokim statusie były również pochowane z lub w wozach lub rydwanach. Przykłady znaleziono w Pembrokeshire i Yorkshire na Wyspach Brytyjskich, w Waldalgesheim w Niemczech, La-Gorge-Meillet i Somme-Bionne we Francji.

Francuski archeolog Patrice Méniel wykazał w podstawowy badania nad kośćmi zwierząt na różnych stanowiskach archeologicznych, że w centrach rytualnych i cmentarzyskach w Galii nie ma dowodów na spożywanie koni. Jednak konie były jedzone przed przybyciem Galów.

Epona była ważną boginią w religii galijsko-rzymskiej, opiekunką koni, kucykóws, osłów i mułów. Była szczególnie czczona jako bogini płodności, często przedstawiana z paterą (misą ofiarną), rogiem obfitości i kłosami zboża, a czasem z źrebiętami. Możliwe, że towarzyszyła duszom zmarłych do zaświatów, podobnie jak postać Rhiannon w Mabinogion. Jej kult rozprzestrzenił się w Cesarstwie Rzymskim, szczególnie między I a III wiekiem n.e., i był niezwykły, ponieważ była jedną z niewielu celtyckich bóstw czczonych także w samym Rzymie.

Epona była przedstawiana w różnych formach: często siedząca na koniu, siedząca między dwoma końmi lub jako pogromczyni koni. Na niektórych przedstawieniach widnieje z źrebięciem, co podkreśla jej rolę jako bogini płodności. W sztuce rzymskiej jest również przedstawiana z końmi w pobliżu, często z symbolami obfitości i płodności.

Kult Epony został wspomniany w literaturze rzymskiej, między innymi przez poetę Juvenalisa, a jej wizerunki znaleziono w rzymskich stajniach i stodołach.

Mabinogion to zbiór opowiadań w języku średniowelijskim, jedna z najważniejszych źródeł tego języka. Rhiannon jest jedną z głównych postaci, możliwe że była walijskim odpowiednikiem Epony.

W pierwszej gałęzi Mabinogion Rhiannon jeździ na promiennym biały koniu, a ludzie głównego bohatera Pwyll nie mogą jej dogonić. Po trzydniowym pościgu zatrzymuje się, gdy o to prosi. Syn Rhiannon i Pryderiego również ma zamiłowanie do koni.

Ponieważ Mabinogion zostało zapisane przez chrześcijańskich mnichów, pogańskie znaczenie Rhiannon zostało utracone. Prawdopodobnie była związana z Zaświatami i miała nadprzyrodzoną moc. Proinsias MacCana interpretuje ją jako boginię suwerenności.

Mari Lwyd, czyli "Szara Klacz", to stara walijska tradycja obchodzona po Bożym Narodzeniu i w styczniu. Grupa świętujących odwiedza domy i puby, wyzywając mieszkańców do zabawnej werbalnej potyczki, aby uzyskać dostęp. Mari Lwyd składała się z końskiej czaszki, często ozdobionej kolorowymi wstążkami i biały płótnem. Grupa, ubrana w kolorowe kostiumy, składała się z postaci takich jak Lider, muzykalny Merryman i komiczne postacie jak Punch i Judy. Rytuał zaczyna się od pieśni proszącej o dostęp, po której następuje humorystyczna debata (pwnco), aż mieszkańcy ustąpią. 

Pochodzenie Mari Lwyd jest niejasne, ale możliwe, że jest związane z przedchrześcijańską symboliką płodności.

W XII wieku anglo-normański Gerald z Walii opisał rytuał z końmi w północnym Ulsterze. Jako chrześcijanin był do tego wrogo nastawiony. Biała klacz była przyprowadzana przed tłum, a król musiał z nią 'współżyć'. Następnie koń był składany w ofierze i gotowany. Król wchodził do kadzi z zupą, z której część była ofiarowana, a inne części były jedzone przez plemię. Ten rytuał potwierdzał jego królewskość.

Rytuały łączące króla z ziemią są częstsze w celtyckich regionach, jak na przykład przez kamienie koronacyjne.

Konie październikowe (Equus October) były ofiarą, którą składano 15 października Marsowi na zakończenie sezonu rolniczego i wojskowego. Ten rytuał, być może również związany z królestwem, symbolizował splecenie rolnictwa (płodność) i wojny (władza). Najwcześniejsza wzmianka o tym zwyczaju pochodzi z III wieku p.n.e., podczas gdy ostatnia wzmianka datowana jest na IV wiek n.e. Ofiara prawdopodobnie ma etruskie korzenie.

Ofiary z koni były rzadkie w tradycji rzymskiej, ponieważ zazwyczaj ofiarowywano zwierzęta, które również były częścią ich diety. Konie październikowe były ofiarowane bóstwom chtonicznym, co wskazuje na związek koni z podziemiem. To kontrastowało z użyciem koni w innych kulturach i podkreślało ideę wzajemności: śmierć symbolizowała nowe życie.

Ofiara z koni październikowych miała miejsce podczas festiwalu wyścigów konnych na Campus Martius, pierwotnie miejscu ćwiczeń młodych Rzymian poświęconym Marsowi. W wyścigu brało udział kilka zaprzęgów dwukonnych (bigae), a prawe koń zwycięskiego zaprzęgu był ofiarowywany.

Koń był przebijany włócznia i następnie składany w ofierze. Głowa była trofeum, o które rywalizowały dwie dzielnice miasta, podczas gdy ogon był zanoszony do Regia, aby skropić święte ognisko Westy. Ofiarowane zwierzę nie było spożywane; zamiast tego cała ofiara była spalana w tak zwanej holokauście.

Rytuał odzwierciedlał rzymską tożsamość, w której rolnictwo i działalność militarna były nierozerwalnie związane. Mars uosabiał zarówno wojnę, jak i płodność, a rydwany odgrywały symboliczną rolę w rzymskich rytuałach, często kojarzone z władzą i zwycięstwami. Ponadto rydwany można powiązać z indoeuropejskim kultem słońca, w którym słońce porusza się po niebie na rydwanie.

Głowa Październikowego Konia była uważana za potężny symbol witalności, płodności i boskiej mocy, pełniąc rolę cennego trofeum. Ogon, czasami postrzegany jako symbol potencji seksualnej, wzmacniał związek z płodnością.

Krew Październikowego Konia mogła odgrywać rolę w Parilia, rytuale oczyszczającym dla pasterzy. Prawdopodobnie była używana w tworzeniu suffimen, symbolicznej mieszanki oczyszczającej, która miała ważną funkcję w różnych rytuałach.

W starożytnej Grecji sezon rozrodczy koni pokrywał się z sezonem odpowiednim do żeglugi. Być może dlatego Posejdon był greckim bogiem morza, burz, trzęsień ziemi i koni. Jeździł na rydwanie ciągniętym przez konie morskie.

Żeglarze składali ofiary z koni przez ich topienie, aby zapewnić sobie bezpieczną podróż. W Grecji arystokratyczne symbole, takie jak konie, zostały zastąpione przez hipokampy, co pasowało do kultury morskiej, a później zostało przejęte przez Etrusków.

Grecy składali białe konie w ofierze Posejdonowi i słońcu, aby przywrócić płodność i kosmiczny porządek.

Koń Trojański może symbolizować indoeuropejskie pochodzenie Trojan i Mykeńczyków. Francesco Tiboni sugeruje, że koń był statkiem handlowym, ozdobionym dziobem w kształcie konia, jako hołd dla Posejdona. Prawdopodobnie opowieść z Iliady ma wspólne pochodzenie z wedyjską opowieścią z Mahabharaty i obie pochodzą od protoindoeuropejskiej opowieści.

Iliada wielokrotnie wspomina o ofierze z koni; król Tyndareos, ojciec Heleny, składa w ofierze konia, aby przypieczętować pakt o nieagresji między zalotnikami swojej córki, a Achilles składa w ofierze cztery konie, aby towarzyszyły jego przyjacielowi Patroklosowi w Zaświatach.

Skrzydlaty koń Pegaz był synem boga koni Posejdona i Gorgony Meduzy. Tam, gdzie postawił kopyta, powstawały źródła, co mogło być symbolem płodności. Jego zadaniem było między innymi noszenie piorunów Zeusa.

Symbol skrzydlatego konia nie był obecny tylko w Grecji, ale był również używany przez ludy indoperskie. Głowica z Luristanu, obecnego Iranu, z VIII-VII wieku p.n.e. przedstawia skrzydlatego konia. Boki są ozdobione słonecznymi kołami.

Helios, grecki bóg słońca, codziennie przemierza niebo swoim słonecznym rydwanem, prowadząc swoje ogniste konie.

Mit z Arkadii, regionu na Peloponezie, opowiada, jak Posejdon zakochał się w Demeter, która zamieniła się w klacz, aby uciec. Posejdon zamienił się w ogiera i zgwałcił ją. W ten sposób spłodził Ariona, mitycznego konia, który posiadał zdolność mowy, podobnie jak w nordyckim micie o Lokim i Sleipnirze. Arion stał się ulubionym koniem Heraklesa.

Demeter wycofała się do jaskini w Phigalei, ubrana w czarny, aby się oczyścić. W Arkadii nazywano ją więc Czarną Demeter. Jej wyznawcy postawili jej posąg przy tej jaskini, a ona była przedstawiana z końską głową i wężowymi włosami.

W tej tradycji Demeter była nie tylko boginią płodności, ale także boginią żałoby i śmierci, podobnie jak jej córka Persefona. Koń w tym kontekście był więc również symbolem śmierci.

Również Hades, bóg podziemi, jest kojarzony z końmi, jeździ w rydwanie ciągniętym przez cztery konie.

Scytowie byli ludem epoki żelaza z stepów, wywodzącym się z kultury Sintashta. W ich nomadycznym społeczeństwie koń odgrywał istotną rolę, co znajduje odzwierciedlenie w licznych przedstawieniach na dziełach sztuki.

Jedynym pisemnym źródłem o religii scytyjskiej jest grecki historyk Herodot. Według niego Scytowie składali konie w ofierze jako część królewskich rytuałów pogrzebowych. Scytyjski odpowiednik Aresa był nie tylko bogiem wojny, ale także królestwa i koni.

Dowody archeologiczne potwierdzają składanie koni w ofierze jako rytuał pogrzebowy. Ponadto, wraz z królem, grzebano cały dwór, konkubinę, podczaszego, kucharza, posłańca i wiele cennych przedmiotów.

W grobach z III wieku p.n.e. znaleziono przedstawienia boga słońca w rydwanie, ciągniętym przez dwa lub cztery konie. Są to prawdopodobnie wizerunki Gaiϑāsūra, którego Herodot utożsamia z greckim bogiem słońca Apollonem.

W Epoka brązu-Skandynawii konie często pojawiają się na petroglifach, takich jak na kamieniach Villfarastenen, Orstaristningen i królewskim grobie w Kivik. Na kamieniach grobowca królewskiego przedstawiane są konie i rydwany, których koła tworzą krzyż słoneczny. W grobie znaleziono również koński ząb.

Grób z epoki brązu w Sagahögen (1500-1200 p.n.e.) zawierał 42 zdobione kamienie, z których 75% przedstawiało konie. Na jednym z tych przedstawień wojownik ma stosunek z koniem.

Archeologiczne znalezisko z Gallemose w Danii (ok. 2000 p.n.e.) pokazuje fragmenty rydwanu tak samo starego jak te w grobach Sintashta. 

W mitologii Indo-Europejczyków słońce często przedstawiane jest jako promienne koło, ciągnięte przez konia. Znanym przykładem jest wóz słoneczny z Trundholm (1500-1300 p.n.e.), który nie był unikalny. W kurhanie w Jægersborg Hegn w Danii znaleziono fragmenty podobnego wozu słonecznego.

Konie Árvakr i Alsviðr ciągną słońce, lub rydwan bogini Sól, po sklepieniu niebieskim. Sól jest siostrą Máni, księżyca. Podobnie jak Sól, Dagr (dzień) i Nótt (noc) są ciągnięci po niebie przez dwa konie, Skinfaxi i Hrímfaxi.

Na kamiennej sztuce z Gotlandii sprzed epoki wikingów słońce jest często przedstawiane jako koło ze szprychami, często w połączeniu z końmi.

Dla wikingów śmierć i odrodzenie słońca miały ogromne znaczenie. W ich mitologii słońce zostało pożarte przez Fenrira.

Freyr był skandynawskim bogiem płodności i był kojarzony z końmi. Jego kapłani trzymali święte konie w jego sanktuarium w Trondheim, Norwegia.

Głównym bohaterem sagi o Hrafnkelu jest kapłan Freyra, który poświęca konia bogu i zabija chłopca, gdy ten dosiada konia. Tabu dotyczące dosiadania określonych koni pojawia się często w germańskich źródłach.

Było bardzo powszechne, że potężni Wikingowie byli chowani z jednym lub kilkoma końmi. W Norwegii szczególnie mężczyźni byli chowani z końmi, ale co dziwne, większość grobów na Islandii należy do kobiet.

Prawdopodobnie koń był symbolem boga Freyra, symbolem statusu, aby towarzyszyć zmarłemu do innego świata. Znaczenie tych rytuałów zmieniało się na przestrzeni wieków.

Pochówki łodziowe z germańskiego okresu Vendel często zawierały ofiary z koni. Badanie z 2014 roku wykazało, że w 31% arystokratycznych grobów z okresu Vendel obecne były konie, a w 17% grobów wikingów. Pochówki z końmi występowały również u Longobardów, Anglosasów i innych germańskich ludów.

W statku Oseberg znaleziono dwa kobiece szkielety z początku IX wieku n.e.. Zostały pochowane z co najmniej piętnastoma końmi, czterema psami i wołem. Konie były ścięte. 

Podobny rytuał pogrzebowy opisuje Ahmad ibn Fadlan (X wiek). Opisuje, jak dwa konie galopowały, aż się spociły. Następnie zostały złożone w ofierze, a ich ciała umieszczono na statku z zmarłym przywódcą. Niewolnica przywódcy przeszła wzdłuż wszystkich obecnych namioty, aby obcować z obecnymi mężczyznami, zanim została złożona w ofierze i umieszczona na statku. Podróżowała ze swoim przywódcą do Walhalli.

Ten zwyczaj wykazuje wiele podobieństw do scytyjskiego królewskiego rytuału pogrzebowego, a dowody archeologiczne to potwierdzają.

Wyraźnym przykładem ofiar z koni w czasach wikingów jest saga o Hakonie Godim, w której opisano święto Yule w Trondheim. Podczas tego święta król musiał uczestniczyć w ofiarach, w których koń był najważniejszą ofiarą. Hakon, chrześcijański król, odmówił jednak jedzenia koniny, co doprowadziło do konfliktu z jego ludem, który uznałby go tylko wtedy, gdyby zjadł mięso. Krew ofiarowanych zwierząt była zbierana do misek i skrapiana po sali, bogach i uczestnikach. Mięso było jedzone. 

W sagę Hervarar opisano ofiarę z konia w Uppsali, gdzie koń został pocięty na kawałki i zjedzony przez ludzi. Krew była skrapiana na święte drzewo z Uppsala pokropiony. Jedzenie koniny było bardzo powszechne w Skandynawii. Z nadejściem chrześcijaństwa stało się stopniowo tabu.

Pokropienie krwią to rytuał, który również występuje podczas rzymskiego Equus October, w kulcie mistycznym Mithrasa i w greckiej Odysei. Symbolizuje on połączenie między zmarłymi a żywymi. Poprzez pokropienie krwią, ludzie uczestniczyli w pozytywnej mocy i płodności konia, ziemi i króla.

Adam z Bremy (1072) wspomina o staronordyckim rytuale, w którym składano dziewięć ofiar Odinowi, który sam wisiał przez dziewięć dni i nocy na Yggdrasil. Ofiara składała się z dziewięciu każdego żywego stworzenia, takich jak dziewięć psów, koni, a nawet ludzi. Po ofiarowaniu, wieszano ich na drzewie. Ten rytuał miał miejsce co dziewięć lat. Podobny rytuał jest wspomniany na kamieniu runicznym Stentoften z 600 n.e. 

Tacyt donosi, że Germanie przepowiadali przyszłość, nie tylko studiując lot ptaków, ale także używając białej klaczy.

Były one trzymane w świętych lasach, gdzie nie musiały pracować ani być jeżdżone. Ciągnęły święty wóz, w którym ktoś mógł siedzieć. Król lub kapłan obserwował zachowanie klaczy. Adam z Bremy opisał ten sam rytuał, w którym nie tylko król lub kapłan, ale także inne klasy społeczne używały klaczy.

Hestavíg był popularną formą rozrywki w czasach Wikingów w Islandzkiej Wspólnocie (930–1262). Prawdopodobnie miał swoje korzenie w Norwegii.

Rytuał prawdopodobnie polegał na krwawych walkach między dwoma ogierami, które były zachęcane przez swoich właścicieli. Celem tej walki było wyłonienie najlepszych zwierząt hodowlanych i miała ona znaczenie kulturowe. Prowadziła do napięcia i emocji, ale także do werbalnych i fizycznych konfrontacji wśród widzów. Wynik mógł wpływać na społeczne i polityczne relacje między goði (lokalnymi liderami) a bóndi (rolnikami), jak wynika z norweskiej sagis.

Walki odbywały się na neutralnym terenie i były okazją do zacieśniania przyjaźni lub rozwiązywania konfliktów. Była to również szansa dla młodych ludzi na spotkanie się i rozpoczęcie romantycznych związków. Czasami jednak rywalizacje eskalowały w gwałtowne konflikty, jak opisano w Sadze o Njálu i Sadze o Víga-Glúmsie. 

Sleipnir, ośmionogi koń z mitologii nordyckiej, jest dosiadany przez boga Odyna. Jest potomkiem Lokiego i konia Svaðilfari. Jako najlepszy z wszystkich koni, Sleipnir jest wychwalany w prominentnych tekstach staronordyckich, takich jak Edda poetycka i Edda prozaiczna. W tych źródłach opisuje się go jako wiernego wierzchowca Odyna, zdolnego do podróżowania między światami, w tym do królestwa Hel.

Pochodzenie Sleipnira wiąże się z mitem, w którym Loki zmienia się w klacz i łączy się z Svaðilfari, co prowadzi do narodzin tego wyjątkowego stworzenia. Sleipnir jest również wspomniany w innych sagach nordyckich, takich jak Hervarar saga ok Heiðreks i Völsunga saga, i pojawia się na kamiennych monumentach z czasów wikingów.

Niektórzy badacze widzą w ośmiu nogach Sleipnira i jego roli jako podróżnika między światami związek z tradycjami szamańskimi. W islandzkim folklorze nawet twierdzi się, że Sleipnir jest odpowiedzialny za powstanie kanionu Ásbyrgi. Ośmionogi koń ma również trwały wpływ na współczesną kulturę, gdzie pojawia się w sztuce, literaturze i jako źródło inspiracji dla nazw statków i innych obiektów.

Koń był ważnym symbolem w kulturach indoeuropejskich. Symbolizował słońce, ziemię, płodność, królewskość i zaświaty.

Jako symbol słońca, koń codziennie ciągnął słońce po niebie. Ponieważ słońce wskazywało rozmiar pór roku, koń stał się symbolem płodności i ziemi.

W ten sposób koń był ściśle związany z królewskością. Królewskie rytuały z udziałem koni miały na celu podkreślenie suwerenności króla oraz zapewnienie płodności i dobrobytu ziemi i poddanych.

Aby podkreślić swój status, wysoko postawieni zmarli często byli chowani z jednym lub kilkoma końmi, lub z wozem. W ten sposób koń był również symbolem śmierci.