Pogański domowy ołtarz

Pogaństwo indoeuropejskie to religia dharmiczna i religia natury, która była szeroko praktykowana w Europie przed nadejściem chrześcijaństwa. Chociaż opiera się głównie na kulturze Proto-Indoeuropejczyków, była również pod wpływem rodzimych tradycji zbieraczy, łowców, rybaków i neolitycznych rolników, którzy żyli w Europie przed 4000 p.n.e. Nomadyczni pasterze Proto-Indoeuropejczyków migrowali z stepów kaspijskich do Europy i Azji, a ich kultura stanowi podstawowy niemal wszystkich europejskich cywilizacji, takich jak kultura grecka, germańska, celtycka, rzymska i wikingów. 

Kosmiczny porządek to naturalny bieg rzeczy we wszechświecie. W Wedyjskim ten porządek nazywany jest Rta, a w Greckim Kosmos, pochodzący z Proto-Indoeuropejskiego *h₂r-tós (Xartus).  Rta to dynamiczny kosmos, w którym zarówno fizyczne obiekty, takie jak ciała niebieskie, jak i abstrakcyjne pojęcia, takie jak rozwój moralny, są w ciągłym ruchu (gati). Wszystkie elementy we wszechświecie współpracują harmonijnie zgodnie z tym kosmicznym porządkiem (samghatna). Zarówno natura, jak i struktury społeczne funkcjonują w równowadze dzięki sile Rta. Bieg wydarzeń jest kierowany przez nieuniknione prawa przyczyny i skutku. Grecy nazywali to Logos i opierali swoją filozofię i naukę na tej „logice” .

Ludzie znajdują swoje prawdziwe spełnienie, działając zgodnie z prawami Rta. Ignorowanie tych praw prowadzi do chaosu i cierpienia. Aby zapewnić dobrobyt, konieczne jest, aby jednostki dostosowywały swoje działania do tego kosmicznego porządku. Proces ten nazywa się dharma. Wywodzi się z Proto-Indoeuropejskiego  *dʰer- („podtrzymywać, trzymać”).

Dharma obejmuje zasady i reguły wspierające Rta. Nieprzestrzeganie tych praw skutkuje adharmą, co powoduje zakłócenia w naturalnej równowadze i prowadzi do nieszczęść i przeciwności.

Greckie słowo kosmos oznacza dosłownie "porządek" lub "uporządkowany świat" i stało w kontraście do chaosu, który odnosi się do nieładu lub pierwotnego stanu bez struktury.

Ważnym rozróżnieniem między religiami abrahamowymi (chrześcijaństwo, islam, judaizm) a indo-europejskim pogaństwem jest to, że religie abrahamowe są monoteistyczne, podczas gdy indo-europejskie pogaństwo jest z natury politeistyczne. W ramach indo-europejskiego pogaństwa istniała duża różnorodność w sposobie oddawania czci bogom. Każde bóstwo miało specyficzne rytuały i kulty, które często były tajne i znane wyłącznie wtajemniczonym. Ta tajemna wiedza była istotnym elementem praktyki religijnej i wzmacniała więź między wiernymi a bogami.

Inną cechą indo-europejskiego politeizmu była hierarchia wśród bogów. W religiach ludów takich jak Grecy, Etruskowie i Rzymianie, bogowie olimpijscy zajmowali szczyt tej hierarchii. Ci bogowie, tacy jak Zeus, Juno i Jupiter, byli najbardziej czczeni i mieli centralną pozycję w religijnym doświadczeniu. Wokół tych wyższych bogów istniał jednak rozbudowany kult niższych bogów, przodków i (duchowych) sił, które również były częścią praktyk religijnych.

Językoznawcze rekonstrukcje z języka praindoeuropejskiego dostarczają wglądu w pochodzenie tych bogów. Z nazw głównych bóstw można wywnioskować, że wywodzą się one z religii przyrodniczych, w których siły natury, takie jak niebo, słońce, ziemia i pogoda, były personifikowane i czczone jako bogowie. Ta głęboka więź z naturą leży u podstawowy indoeuropejskiego politeizmu i stanowiła podstawę religijnych światopoglądów wielu ludów indoeuropejskich.

Patrząc na to, co pozostało po prawie 1500 latach chrześcijaństwa z pogaństwa indoeuropejskiego, widzimy wielką układankę. Wiele nurtów pogańskich skupia się na układaniu tych kawałków obok siebie, aby w ten sposób zrekonstruować pogaństwo indoeuropejskie w tradycjach naszych przodków. W niektórych kwestiach jest niewiele źródeł historycznych lub rekonstrukcji. Na przykład nie ma wytycznych dotyczących tego, jak pogańscy Indoeuropejczycy mieli urządzać swoje ołtarze domowe. 

Najważniejsi bogowie praindoeuropejscy mogą być zrekonstruowani na podstawowy podstawie podobieństw w mitologii, języku i religii między kulturami indoeuropejskimi, takimi jak Grecy, Rzymianie, Keltowie, Germanie, Bałtosłowianie, Hindusi i inne potomkowie praindoeuropejskich ludów. Choć nie posiadamy bezpośrednich źródeł pisanych od samych praindoeuropejczyków, możemy częściowo wywnioskować ich panteon poprzez porównawczą językoznawstwo i mitologię.

Rekonsruowane imiona bogów są często zapisywane z gwiazdką (*).

Dyēus Ph₂tēr jest rekonstruowany jako ojciec nieba i światła dziennego. Często postrzegany jest jako potężna postać ojca, która rządzi porządkiem kosmosu. Reprezentuje jasne niebo i światło dzienne. Jego odpowiednicy występują w różnych kulturach indoeuropejskich, takich jak Zeus w grece, Jupiter w łacinie, Dyaus Pitr w sanskrycie i Tiwaz u Germanów. Wśród Wikingów był kojarzony z Odynem lub Tyrem, którzy również odgrywają ważną rolę w kosmicznym porządku.

Dʰéǵʰōm jest matką ziemią, żeńskim odpowiednikiem Dyēus Ph₂tēr. Symbolizuje płodność i samą ziemię. Jest kojarzona z Gają, Persefoną, Demeter w grece i Tellus w łacinie. W tradycji germańskiej rolę tę można powiązać z Jord, boginią ziemi w mitologii nordyckiej. Wśród Wikingów Jord była uważana za ważną boginię ziemi i płodności. Żona ojca nieba może być również postrzegana jako Dʰéǵʰōm, grecka Hera, rzymska Juno, słowiańska Mokosz, staronordycka Frigg.

H₂éwsōs jest boginią świtu, która przynosi pierwsze światło dnia i odgrywa ważną rolę w cyklicznym rytmie życia. Występuje jako Eos w grece, Aurora w łacinie i Ushas w tradycji wedyjskiej. W tradycji germańskiej można ją porównać do bogini Ostara, a w staronordyckiej być może do Frei. 

Perkwunos jest bogiem grzmotu i burz, kojarzonym z walką i siłą. Pojawia się w wielu tradycjach indoeuropejskich, takich jak Perun u Słowian , Thor u Germanów, i Taranis u Celtów. W mitologii nordyckiej jest znany jako Thor, bóg grzmotów i burz, który ucieleśnia siłę i ochronę natury.

Manus lub Mannu - odnosi się do boskich bliźniąt, które często są postrzegane jako przodkowie ludzkości. Pojawiają się w opowieściach takich jak rzymscy Dioskurowie i wedyjscy Ashvins. W tradycji germańskiej Tyr i Njord są przykładami ważnych bogów, którzy ucieleśniają koncepcję dualizmu i ochrony, chociaż nie są bezpośrednio przedstawiani jako bliźnięta. W mitologii wikingów Váli i Vidar, synowie Odyna, mogą być postrzegani jako rodzaj boskich bliźniąt ze względu na swoją rolę w mitologii.

W tym blogu omawiamy wytyczne dotyczące tworzenia domowego ołtarza, a także historyczny kontekst jego powstania. Wyznawanie wiary w domowym kręgu jest ważnym aspektem wielu religii. Domowe ołtarze występują w różnych tradycjach religijnych, takich jak katolicyzm, hinduizm i buddyzm. Starożytni Grecy i Rzymianie również mieli domowe ołtarze jako istotny element swoich praktyk religijnych.

W społeczeństwie rzymskim zadaniem pater familias, głowy rodziny, było dbanie o Lararium, domowy ołtarz. Pełnił on rolę nie tylko głowy rodziny, ale także kapłana domu. Ten ołtarz służył jako miejsce święte, gdzie składano ofiary i modlitwy do bogów opiekuńczych domu. Domowe nabożeństwa nie były jednak samodzielne, lecz uzupełniały wspólne kulturowe obrzędy odbywające się podczas wielkich świąt religijnych w miejscach świętych, takich jak świątynie czy kurhany. Te święte miejsca odgrywały centralną rolę w wielu tradycjach przedchrześcijańskich, zarówno u Germanów i Wikingów, jak i u Greków i Rzymian, co potwierdzają dowody archeologiczne.

Święte miejsca były niezwykle ważne w praktykach religijnych ludów indoeuropejskich. Kiedy jeszcze żyli na stepach, kawałek ziemi był ogrodzony i uznany za święty przez wodza plemienia lub króla. To wyznaczone miejsce było niezbędne do komunikacji z bogami i służyło jako miejsce, gdzie można było otrzymać błogosławieństwa od bogów.

Sam dom w kulturach indoeuropejskich zawsze uważany był za miejsce święte. Domowe otoczenie miało więc szczególne znaczenie w praktykach religijnych, ale sposób, w jaki religia była praktykowana w domu, leżał w gestii głowy rodziny. To sprawia, że domowe ołtarze są miejscami osobistymi, ale jednocześnie głęboko religijnymi, gdzie rodzina wyznawała swoją wiarę w intymnej atmosferze domu, zgodnie z szerszymi tradycjami religijnymi swojej kultury.

W innych blogach zgłębiamy ten temat. Religia zawsze powstaje z norm i wartości ludności, która ją wyznaje.

Aby zrozumieć, jakie są ważne normy i wartości indoeuropejskie, istotne jest zrozumienie, że nasze pochodzenie wywodzi się z koczowniczych pasterzy stepowych. Społeczeństwo indoeuropejskie jest dharmatyczne, z tego moralnego punktu widzenia można wywieść wszystkie ich poglądy na życie. 

Stepy są znane jako niebezpieczny obszar z surowym klimatem. W tych warunkach wzajemna gościnność była niezbędnym warunkiem życia. Ludzie musieli w razie potrzeby móc polegać na pomocy i gościnności innych, jednocześnie gwarantując, że sami oferowaliby tę samą gościnność, gdyby sytuacja tego wymagała. To prowadziło do wzajemnej relacji między gościem a gospodarzem, opartej na umowach, rytuałach i wymianie darów.

Dar i otrzymywanie przysług były przesiąknięte rytualnymi zobowiązaniami, które nakazywały gościowi, aby w przyszłości zawsze był gościnny wobec swojego gospodarza. To zobowiązanie nie było tymczasowe, ale mogło być przekazywane nawet z pokolenia na pokolenie. Znakomity przykład tego znajdujemy w opowieściach Homera, gdzie wojownicy Glaukos i Diomedes przerwali walkę i wymienili się prezentami, gdy odkryli, że ich dziadkowie mieli relację gość-gospodarz. Naruszenia tych zobowiązań były uważane za niemoralne, nielegalne i nieświęte. W starożytnym irlandzkim prawie odmowa gościnności była nawet postrzegana jako poważne przestępstwo, równoważne morderstwu. Również zabicie gościa lub nadużycie gościnności były postrzegane z odrazą.

Termin *ghós-ti-, który pierwotnie oznaczał "współbiesiadnika", odnosił się zarówno do gospodarza, jak i gościa, co podkreślało wzajemność tej relacji. W kontekstach religijnych ofiarowanie darów bogom również było postrzegane jako forma gościnności. Podczas rytuału ofiarodawca występował jako gospodarz dla bogów, z naciskiem na hojność. W innych sytuacjach bogowie pełnili rolę gospodarzy, którzy w zamian za ofiary i oddanie dawali swoje błogosławieństwa lub pomoc ofiarodawcy. Koncepcja wzajemności znajduje odzwierciedlenie w różnych kulturach w wyrażeniach takich jak quid pro quo po łacinie i eit fyrir eit w staronordyckim, oba odnoszące się do zasady "coś za coś."

Na przykład w staroirlandzkim prawie gościnność była szczegółowo regulowana. Każda klasa w hierarchii społecznej miała prawo do określonego poziomu gościnności, co podkreślało głęboko zakorzenioną wartość tej tradycji w społeczeństwie. Gościnność była więc nie tylko moralnym obowiązkiem, ale także prawnym i religijnym obowiązkiem, z dalekosiężnymi konsekwencjami dla jednostek i społeczności.

W przeciwieństwie do chrześcijaństwa, europejski poganin nie jest cały dzień ścigany przez swojego Boga. Bogowie są sami w sobie zajęci regulowaniem całego wszechświata. Bogowie pomagają tylko ludziom, którzy pomagają sobie sami. Musisz zaprosić bogów, aby cię wysłuchali. Nie ma też zazdrosnych bogów, którzy muszą być czczeni lub przed którymi trzeba mieć bojaźń bożą. Bogowie nie mogą cię również oczyścić z twoich grzechów: czyny mają konsekwencje, pozytywne lub negatywne. Bogowie nie mogą też zmienić losu, mogą ci tylko pomóc na twojej ścieżce. I ty możesz czerpać siłę od bogów, tak samo jak od swoich przodków. W końcu stoisz na barkach gigantów.

Ponieważ indoeuropejski pogaństwo jest dharmiczne (wszechświat / społeczeństwo jest utrzymywane w równowadze przez kosmiczne prawa), w indoeuropejskim pogaństwie nie robi się dużej różnicy między modlitwą a ofiarowaniem. Dotyczy to zasady gościnności. Podczas rytuału jesteś gospodarzem bogów. Innym razem jesteś gościem u bogów. W publicznych rytuałach obowiązywały ściśle określone zasady (które często były tajne). Jednak w twoim własnym domu te zasady nie miały dużego znaczenia.

Historyczne źródła wskazują, że modlitwa do pogańskich bogów wygląda mniej więcej tak. (Może to jednak znacznie różnić się w zależności od twoich osobistych preferencji.)

Bogowie kochają piękno i strukturę . Więc zanim przemówisz do bogów, zaleca się rytualne obmycie się. Było to praktykowane zarówno przez Wikingów, jak i we współczesnych Indiach. Średniowieczne źródła opisują Wikingów jako szczególnie czystych. Myli się oni częściej niż przeciętnie. Można to potwierdzić archeologicznie dzięki licznym grzebieniom, które zostały znalezione.

Bogate germańskie i wikińskie kobiety często nosiły przedmioty takie jak srebrne i brązowe paznokcie, zestawy do czyszczenia i łyżki do uszu. Można to postrzegać jako wyraz, w którym kobieta podkreśla zarówno swoje bogactwo, jak i pobożność. Możliwe, że wiele brzytw znalezionych w epoka brązu oraz etruskie i celtyckie lustra można z tym powiązać. 

1. wzywasz bogów. Na przykład Odyna. Zwracasz się do niego, odnosząc się do cech, które są odpowiednie dla Odyna i które są ważne dla tego, o co chcesz go poprosić. Na przykład: o Odynie, mądry, który pił z źródła Mímisbrunnr. Daj mi siłę, aby ukończyć moją naukę w nadchodzącym miesiącu. 

2. Składasz dar bogom, który wkładasz do swojego Hlautbolli (miska ofiarna), róg do picia lub rhyton.

Dlatego ofiaruję Ci tę świętą miód. Przelewasz miód do Hlautbolli.

3. Jeśli bogowie odpowiedzą na twoje zaproszenie, możesz coś w zamian otrzymać. 

Możesz sam zdecydować, jak chcesz urządzić swój domowy ołtarz. Nie ma na to oficjalnych wytycznych, ponieważ rytuał odbywa się w domu. Radzimy, aby nie podchodzić zbyt sztywno do tego, jak ustawić domowy ołtarz. Najważniejsze, aby znaleźć metodę, która działa dla Ciebie, i powtarzać ją, aby stworzyć tradycję. Pamiętaj: tradycja jest ważna w pogaństwie indoeuropejskim.

Oto kilka wskazówek opartych na różnych wytycznych. Dajemy je głównie po to, aby dać Ci pomysły na to, jak w piękny sposób urządzić pogański domowy ołtarz. 

Rozważ, jakiego mebla ołtarzowego używasz. Możesz na przykład wybrać stół ołtarzowy wykonany z drewno pozyskanego lokalnie lub w Norwegii czy Anglii (jeśli czcisz bogów nordyckich lub germańskich).

Rozważ, jakie materiały na ołtarz używasz. Mogą być wykonane z różnych materiałów z powodów praktycznych, ale możesz również wybrać czysto wybielany len. 

Rozważ, jakie świece używasz. Zalecamy na przykład świece z wosku pszczelego, ponieważ dają lepsze połączenie z przodkami. Dla nich pszczoła była bardzo ważnym zwierzęciem. (stare irlandzkie prawo traktowało pszczoły jako bydło)

Użyj standardowego układu dla swojego domowego ołtarza, rozróżniając między miejscem świętym (sam ołtarz) a obszarem wokół niego (gdzie można kłaść przedmioty podczas rytuału). Staro-nordyckie, greckie, rzymskie i anglosaskie teksty oferują różne wskazówki, które można włączyć do ołtarza. 

Jako punkt wyjścia bierzemy staronordycki ołtarz. Ale jednocześnie wymienimy różne alternatywy.

Ołtarz domowy (stalli) można urządzić na różne sposoby. Oto kilka wskazówek: 

Rozważ wykonanie stalli na podwyższonej platformie lub stole.

Może być przydatne podzielenie stalli na różne sekcje. Każda część miałaby swoją własną funkcję. Można go podzielić na trzy, sześć lub dziewięć sekcji, jak wspomniano w sadze Kjalnesinga. Dziewięć to liczba święta, idealna liczba na ucztę. Celtogród królewski odkryty w Hochdorf miał naczynia i miejsce dla dziewięciu gości. 

Umieść swój ołtarz na kominku, jeśli go masz. Kominek jest zazwyczaj centrum domu. Wokół kominka zasiadacie razem. Kominek ogrzewa twoją rodzinę i był święty w większości religii indoeuropejskich.

Możesz również umieścić ołtarz w swoim własnym kąciku lub niszy. Wtedy ma on swoje własne miejsce. Nisza jest również przestrzenią przejściową lub granicą między dwoma miejscami. I właśnie to robimy, gdy czcimy bogów. Idziemy do przestrzeni przejściowej, aby uzyskać lepszy kontakt z bogami. Dlatego brzegi jezior i rzek lub kurhany były tak często używane w pogaństwie. Są to obszary graniczne między dwoma światami.  

Istnieją różne strony, w które można się zwrócić. Bogowie nordyccy żyją na Północy i tam się do nich modli. To jest zapisane w Vegtamskvida, gdzie Odin patrzy na północ, wykonując święte galdr (zaklęcia). W Jórmsvikingsaga podobna czynność jest wykonywana w Sadze o Jomswikingach. Gdzie Jarl Sigvaldi Strut-Haraldsson klęka przed swoją boginią opiekunką i zwraca się na północ. Kraje, z których pochodzą bogowie, znajdują się na północy, dlatego wikingowie wykonują swoje rytuały w tym kierunku. Podczas gdy kierunek wschodni jest kierunkiem krainy zmarłych i przy ofiarach (zarówno z martwych zwierząt, jak i jedzenia). To widzimy w Vegtamskviða, gdzie Odin rozmawia z martwą Völvą. Jedzie w kierunku wschodnich drzwi, a następnie modli się na północ.

Wschód symbolizuje również wschodzące słońce i Ostarę. Większość rytuałów indoeuropejskich była wykonywana zgodnie z ruchem wskazówek zegara, ze wschodu na zachód. Możesz również wybrać, aby zwrócić się ku świętym miejscom w odpowiedniej kulturze indoeuropejskiej. Dla Greków górą Olimp było miejsce, gdzie mieszkali bogowie. Bogowie celtyccy mieszkali na szczytach Alp. Należy również wziąć to pod uwagę przy umieszczaniu ewentualnych figurynek wotywnych.

Jak wiadomo, wiele bóstw pochodzi od naszych przodków Proto-Indo-Europejskich. Dlatego nie ma znaczenia, czy czcisz wyłącznie germańskie, wikingowskie, słowiańskie, rzymskie czy greckie bóstwa. Możesz także czcić mieszankę tych bóstw. W głębi Germanii używano rzymskich wotywnych figurek do czczenia (możliwie germańskich) bóstw. Podkreśla to również powód, dla którego Rzymianie (z wyjątkiem chrześcijaństwa) zakazywali niektórych bóstw. Potrafili dość dobrze rozpoznać bóstwa nowo podbitych ziem. 

Wotywne figurki nie są niezbędne do czczenia bóstw i jest prawdopodobne, że nie zawsze były używane w kontekście rytualnym. Niemniej jednak wiadomo, że ludy indo-europejskie, nawet we wczesnym okresie, rzeczywiście używały wotywnych figurek, w przeciwieństwie do tego, co wspominał rzymski historyk Tacyt. Te figurki odgrywały specyficzną rolę w praktykach religijnych, stawiając bóstwa w centrum, zamiast samego czciciela lub jego osobistych filozofii i teorii.

Według greckiego filozofa Jamblichosa, wotywne figurki pomagają skupić uwagę na bóstwie, co pozwala czcicielowi lepiej połączyć się ze światem boskim. Zapobiega to zgubieniu się w abstrakcyjnych koncepcjach i osobistych interpretacjach, a zamiast tego wspiera bezpośrednią, duchową wymianę. Skupienie leży na reprezentacji bóstwa, a niekoniecznie na samej wotywnej figurce. Inne artystyczne formy wyrazu, takie jak rzeźby w drewnie czy freski’s, mogą również służyć jako reprezentacje bogów i bogiń.

Użycie takich form wizualnych podkreśla konieczność nadania bóstwom widocznej obecności w praktykach religijnych, gdzie fizyczny obraz służy jako kanał dla oddania i duchowego połączenia. To wpisuje się w szersze tradycje indo-europejskie, w których kultura wizualna i materialna odgrywa ważną rolę w życiu religijnym.

Twój ołtarz jest miejscem świętym. Udekoruj go kwiatami lub kamieniami z odpowiedniej pory roku lub regionu, który najbardziej kojarzysz z bogami. Pamiętaj, bogowie są w centrum ołtarza, a przedmioty mają na celu zadowolenie bogów.

Zaangażuj elementy w swoją modlitwę. Jeśli czcisz boginię mocno związaną z ziemią, umieść małą miseczkę ziemi na swoim ołtarzu. Najlepiej ziemi z ojczyzny danej kultury. Jeśli zwracasz się do Posejdona, umieść miseczkę z wodą na ołtarzu. Można również zdecydować się na umieszczenie miseczki z wodą na ołtarzu, aby symbolizować kosmiczną rzekę Élivágar. To symbolizuje źródło wszystkich wód na świecie. Woda oznacza chaos, a drzewo życia strukturę. Oba elementy się nawzajem odżywiają. 

Każda stalli powinna mieć pierścień przysięgi, torque lub staronordyjski stallhalingr. Może być umieszczony po północno-wschodniej stronie ze względu na skojarzenie z Hel i przodkami na północy. Społeczeństwo indoeuropejskie było silnie związane przysięgami. 

Róg symbolizuje Auðumla, pierwotną krowę, która dała początek całemu życiu, gdy lód z Niflheim stopniał (bydło jest bardzo ważne w pogaństwie indoeuropejskim, pomyśl o Indiach). Ten róg do picia można również używać jako rhyton. 

Sökkdalir, eldskál, lub ogień można umieścić na południu lub wschodzie. Symbolizuje słońce, boginię świtu i boskie bliźnięta. Ogień jest święty w indoeuropejskim pogaństwie, słowa są niesione w ogniu i jest to indoeuropejski zwyczaj, aby czasem wrzucać ofiary do ognia. Ogień symbolizuje również Vestię, boginię domu. 

W praktykach rytualnych misa ofiarna odgrywa ważną rolę, do której wlewane są płynne ofiary. Oprócz użycia misy ofiarnej istnieją również misy służące do symbolizowania świętych źródeł i przechowywania ziemi z ojczyzny. W Hlautbolli składano nie tylko ofiary krwi; jako ofiary mogły być używane również płyny takie jak wino, miód pitny, mleko i piwo. Preferencja dla mleka jako ofiary jest szczególnie znacząca, ponieważ jest to bezpośrednie odniesienie do naszych przodków. Zdolność do trawienia mleka była niezbędna do ich przetrwania i migracji ze stepów do Europy.

Ta tradycja składania ofiar zarówno stałych, jak i płynnych znajduje również odzwierciedlenie w rytuałach starożytnych Greków i Rzymian. Podczas składania ofiar ze zwierząt części ofiary były spalane lub płynne ofiary wylewane na ziemię jako hołd dla bogów. To, co nie zostało ofiarowane, było konsumowane przez uczestników podczas rytualnej uczty, symbolicznego posiłku z bogami, który wzmacniał więź między ziemskim a boskim.

W ten sposób użycie płynnych ofiar odzwierciedla nie tylko kulturowe i religijne praktyki naszych przodków, ale także głębsze połączenie z naturą i bogami.

Hel Rúnar, runy, są związane z Odynem, ponieważ jest on mistrzem run. Runy zawierają magia.

Hindusi, buddyści, rzymscy poganie i greccy poganie używają kadzidła. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że Celtowie, Słowianie i Germanie również palili podobne materiały jak kadzidło, aby nadać rytuałowi przyjemny zapach. Kadzidło unosi się do nieba, gdzie mieszkają bogowie. Ofiarne zwierzęta są również pieczone. Grecy wspominają, że zapach pieczonego mięsa jest przyjemny dla bogów. Kadzidło samo w sobie jest również postrzegane jako ofiara dla bogów w kulturze hinduskiej, greckiej i rzymskiej.

Bardzo ważnym symbolem dla germańskiego pogaństwa jest Mjölnir lub Młot Thora. Sami preferujemy Mjölnir wykonany z najczystszych surowców, takich jak srebrny lub złoto. Jednakże, można również rozważyć wybór Mjölnira z brązu, ponieważ symbolizuje on epoka brązu, okres, w którym ludy indoeuropejskie migrowały do Europy. 

Wiele kultur indoeuropejskich umieszczało małe ołtarze w ogrodzie. W języku anglosaskim nazywa się to hörg. Słowo to często pojawia się w angielskich nazwach miejscowości. Wikingowie również używali ołtarzy na zewnątrz. W jednym z norweskich wierszy mężczyzna buduje Hörg, aby wyraźnie czcić Freję. Jest to pomysł, aby otoczyć hörg różnymi palami i małym ogrodzeniem, aby pokazać, że jest to coś więcej niż stos kamieni, a mianowicie miejsce święte. Charakterystyczne dla kultury indoeuropejskiej jest to, że niektóre miejsca były uważane za święte.